Clamé al cielo y no me oyó

A traxedia de Haití préstase para que cada quen acomode as súas crenzas e disposicións vitais ás durísimas realidades do contorno, comprobando que a vida segue aínda despois de que as forzas desatadas da natureza se abatiran sobre os máis pobres dos pobres do mundo.

Hai quen dubida da actuación divina e da mesma existencia de Deus diante dunha catástrofe así, con todos os cabalos da Apocalipse gallopando por riba dos miseros haitianos. E hai un bispo –grande ocasión para o silencio– que opina que moito máis traxedia que a de Haití é a da nosa miseria interior, polas evidentes carencias espirituais coas que nos adornamos.

Non é momento para uns nin outros. Nin para os que dubidan da existencia dun Deus presuntamente despiadado cos humanos, nin para o que –lonxe do mundo, e polo tanto lonxe de Deus- fai expresa confesión de ignorancia. É momento para a axuda, para a comprensión, para relativizar as nosas carencias ó comprobar que somos privilexiados nun mundo de problemas.

Parece, efectivamente, seguindo ó clásico que por moito que ó ceo clamemos imos atopar as portas pechadas. E que, como o verso pide, “ya que las puertas me cierra”, “responda el cielo y no yo” de todo o que aquí acontece.

Haití evidencia ter sufrido –antes, agora e sempre– o abandono de todos. Posiblemente sexa o momento, despois da súa maior traxedia, de telo en conta de agora en diante, para que –Haití e haitianos- poida aprender a vivir. Aínda que o ceo non escoite.