Hai que ter unha cara como un zapato vello

Coido que case todos lembramos o fallo da Sección Segunda da Audiencia de Barcelona, do caso de Enrique Pociño albanel que quedou tetrapléxico nun accidente de traballo, que non só a sentencia lle negou o "pan e a sal" senón que o responsabilizou da súa traxedia. Cando lin a nova quedei abraiado, e voltei a léela por si me trabucara, pero era tan certo que pensei atoparme naqueles países de África polos que pasei polo miña actividade de mariño, pero volvín á realidade e comprendín que estaba en España. A indignación foi tal, que coa rabexa esnaquicei o xornal.
Agora volvo a ler outra nova que garda relación con este caso, que xa é o "colmo dos colmos", trátase simplemente de que, un grupo de avogados organizan unha homenaxe aos xuíces que denegaron a indemnización a Enrique Pociño, considerando que os membros do tribunal foron víctimas dun "linchamento" social e mediático. Do que non falan estes avogados é si o considerando do linchamento foi con nocturnidade ou elevosía.
Se a primeira nova xa causa indignación, a segunda xa lle queda a un a cara de paspán e pasa por un estado ciclotímico en un tempo relativamente curto, indignación, paspán, rabexa, patamela e acougo.
Cando chegas ao estado de acougo, analizas a nova e faste a pregunta ¿Cantos destes "letrados" están na nómina dalgunha entidade bancaria ou aseguradora?. Coido que esa é a pregunta do millón. Estes Srs. faltos de conciencia e dignidade, teñen a ousadía de provocar celebrando esta homenaxe dunha pequeniña e miserable victoria dos grandes e poderosos sobre un albanel que xamais volverá a exercer a súa profesión, todo isto gracias a un empresario que, considerando con nocturnidade e elevosía foi un criminal-neglixente, e o mesmo tempo evitaron ás aseguradoras facer un desembolso.
A estes "letrados" que aplauden esta decisión tan provocadora, lles digo, que teñen máis cara que un zapato vello.