¿Que pinta aquí o inglés?

Hai uns anos, con motivo dunha viaxe dende o norte de Grecia ata a capital, cando o meu compañeiro de viaxe quixo recoller a maleta, a valixa tomara outro destino. Era pola mañá e o programa de viaxe soamente contemplaba a nosa estadía na Atenas cultural durante esa xornada, polo que, cando quixemos dar as explicacións oportunas para formular a correspondente reclamación, indicar o noso hotel de referencia e entendérmonos, en definitiva, co persoal da compañía aérea, de súpeto vímonos mergullados nun problema de difícil solución, xa que logo, non había ninguén capaz de manter unha conversación fluída, xa non en grego, senón en inglés.

Así foi cómo, pola miña memoria empezaron a pasar as follas dos libros de inglés nas que malamente me detivera ó longo de seis anos da miña etapa formativa e empecei a ensarillar algunhas frases do tipo “we lost baggage” e cousas así, que nada teñen que ver coa ortodoxia do idioma, pero que me foron sacando do apuro e nos permitiron ter a fuxidía maleta nas nosas mans antes de irmos xantar.

Entón, a persoa que viaxaba comigo díxome: “non sabía eu que falabas tanto inglés”. Ó que loxicamente eu lle contestei con un: “nin eu…”.

Outra vez, no aeroporto de Newark, agardando a saída do avión que nos devolvera a Celanova entrei nunha lonxa de regalos de última hora e reparei nunha figuriña de bronce que reproduce unha estatua do MOMA de Nueva York, polo que tamén empecei a esforzarme para salferir oracións mal ensarilladas que me permitiran saber algúns detalles de tan fermoso “souvernir”.

A atenta rapariga, consciente dos meus esforzos case sobrehumanos para facerme entender, empezoume a falar en portugués, pois resultou que os seus pais eran naturais de Bragança.

Velaí, pois, para qué vale o inglés. É dicir, para que eu poida recuperar unha maleta ou mercar o que queira en calquera lugar do mundo. Pero o galego e o castelán, nesta historia, están noutro nivel. Por iso aínda é hoxe que sigo sen entender qué coño pintaba o inglés na consulta.