O idioma e o matrimonio

¿Maxina vostede, querido lector, a un home divorciado ou a unha muller separada realizando publicamente unha defensa numantina do matrimonio como unha eclesiástica e indisoluble institución?

Ou, para poñerlle outro exemplo máis clarificador… ¿Que pensaría se escoitara a unha muller que soubera que abortou, utilizar palabras como infanticidio, asasinato ou crime para referirse a ese tan delicado dereito, agora tamén en revisión?

Estou seguro de que en calquera dos dous casos (especialmente no segundo) lle virían a idea substantivos tales como mentira, falsidade ou hipocresía.

Pois ben, seguro que se se ten por persoa capaz de discernir foneticamente quen é galego-falante ou castelán-falante habitual segundo a sintaxe que utilice, é moi posible que se lle acheguen ó maxín un feixe de representantes de tódolos partidos políticos que lle revolven as tripas cando comproba que o idioma que utilizan non se corresponde nin por aproximación coa lingua que intúe que usan a cotío no seu salón-comedor.

Pois iso, un revoltallo de tripas por non dar dixerido tanta hipocresía xunta, foi o que me provocaron as declaracións públicas da voceira adxunta do Partido dos Socialistas de Galicia no Parlamento, Mar Barcón, cando valorou o resultado da consulta (claramente criticada por este columnista) que utilizaron como panca de apoio para revisar o “Decreto de inmersión” que ela, como parlamentaria do goberno bipartito, tamén aprobou.

¿Como pode saír a defender un idioma que intúo que xamais lle falou –se os ten- ós seus fillos?

¿Con que cara se pode subir a un estrado con acenos de María Pita do galego e segundo e medio despois de apagado o micrófono se pon a falar en “español”?

Como xa teño escrito outras veces, nin entendo nin comparto o teimudismo do presidente da Xunta fronte a esta cuestión.

Ora ben, moito menos podo tolerar a hipocresía que aniña na clase dirixente -e incluso en parte da militancia- do PSdeG, que ten como primeira lingua o castelán.