Pingas de Orballo

Xesucristo máis eu
O outro día naceu Xesús. Ou Xesucristo. É igual. É o mesmo personaxe. Vivirá e resucitará de entre os mortos. Mentres el vive e resucita unha e outra vez, eu ando como un zombi escarallado polo mundo dos vivos. Pero, como dicía aquel, a vivir que son dous días. Ou algún máis. Non disertaremos aquí polo valor dunha palla; por un día máis ou menos.
O mosquito voa e zumba. O lobo oulea e mata. O toxo brilla e pica. O can ladra e morde. A serpe repta e fuxe. O silencio non fai ruído e o barullo racha o sosego. A esperanza é o último que se perde. Algúns non a perdemos nunca. Dicía aquel outro que a esperanza é un bo almorzo pero unha mala cea. É mentira; eu, a mellor comida que fago é a cea. E, xa digo, nunca perdo a esperanza.
Todos os anos Xesús ou Xesucristo anda sobre as augas e predica no deserto. Eu, se ando sobre as augas, acabo afogando. E como predicando son moi malo, opto por expresarme con pingas de orballo. Seguro que aínda son peor. Pero como todo hai na viña do señor...
A agulla do reloxo avanza. O tema musical soa. Ó lonxe, a televisión ensina e fala. A rula voa pero sen zumbar. Xudas Iscariote vendeu cun bico a Cristo ou Xesús ou Xesucristo ou Mesías e co medo apertándolle o cu, é dicir, a conciencia, marchou a aforcarse. Agora mesmo non sei se foi desde unha trabe ou desde a galla dun castiñeiro. Seguro que era un carballo, pero...
Todos os anos alguén canta panxoliñas diante dun pesebre para que o neno, co tempo, cante, ría, xogue, ande sobre as augas e multiplique os pans e os peixes nunha operación que vai máis alá das matemáticas.