Unha necesidade apremiante

O ser humano chega a unha idade na que necesita ter autonomía para defenderse na vida.
En tempos anteriores unha persoa incorporábase á vida laboral moito máis cedo que hoxe en día.
Certo que empregaba menos tempo en prepararse ou compatibilizaba a preparación académica coa vida laboral.
A dureza da mesma vida era moitas veces a mellor escola.
Hoxe en día as cousas van doutra maneira.
NECESIAMOS TEMPO PARA PREPARARNOS
Se imos pola rama da formación profesional: antes dos vinte anos nada.
Se imos pola rama universitaria aínda precisamos máis tempo.
¡Ben empregado sexa o tempo dedicado á preparación!
Pero...
Deste xeito chegamos ós vinte e pico anos en busca dun posto laboral.
Algúns teñen sorte porque xa se quedan na empresa onde fixeron as práticas.
A maioría aínda fan un máster desto, outro daquelo, logo intentan preparar unha oposición...
E con sorte conseguen un emprego que non lles dá para emancipárense.
SAÍR DA CASA COSTA UN TRUNFO
-O soldo non dá para pagar un aluguer.
-Para comprar, a entidade bancaria pídeche unha entrada.
-A maioría das familias van escasos de cartos porque xa dedicaron moito tempo á crianza dos fillos.
FUNDAR UNHA FAMILIA FAISE COSTA ARRIBA
A vivienda, o coche e os elctrodomésticos, todo costa cartos.
Criar un fillo, dous tres... moito máis
As privacións non son prato do agrado da xente de hoxe en día.
A capacidade de sacrificio, tampouco.
Os supermercados non fian.
Os proxenitores nin poden, nin duran toda a vida.
A VIDA PONSE DIFÍCIL
Necesitamos urxentemente un cambio de filosofía de vida.
A nosa xuventude precisa realizarse.
O mundo non vai ben desta maneira.
Hai suficientes recursos.
É cuestión de administralos mellor.
SENTIDIÑO É O QUE SE PRECISA
¿Cómo pode explicare que habendo máis medios económicos que nunca haxa, paradoxicamente, máis necesitados que nunca?
FALLAN OS PRINCIPIOS
Se impera a lei do máis forte a base da pirámide social son os máis febles, os máis vulnerables, os máis desfavorecidos.
E se a base se aplasta porque non pode co peso...
Derrúmbase a torre.
¿Iremos por ese camiño?
¿Onde quedan os principios cristianos sobre os que se construíu a vella Europa?
¿Qué estamos facendo cos principios de máis de dous mil anos de antigüidade?
¿Queremos volver á lei do "ollo por ollo e dente por dente"?
¿En que posto quedan o amor, a fraternidade, a xusticia, a caridade?
SEN FRATERNIDADE NON HAI FELICIDADE
Estamos creando un mundo de descoñecidos:
-Xa os membros dunha mesma casa case non teñen tempo para verse.
-Xa os veciños non se saúdan nin se interesan uns polos outros.
-Xa a soidade indesexada fai mella na saúde mental das persoas.
-Xa os anciáns teñen que abandoar as súas propias casas cando máis as necesitan.
-Xa os enfermos nin teñen praza nos centros hospitalarios.
-Xa a segridade cidadá brila pola súa ausencia.
-Xa as autoridades (pais, mestres, sacerdotes, médicos, etc) non teñen autoridade.
-Xa o mesmo Deus desapareceu de moitas vidas.
¿ESTAREMOS CONSTRUINDO OUTRA TORRE DE BEBEL?
Ogallá que non, porque todos sabemos o que pasou coa primeira Basta un só dioma para entendérmonos e vivir en paz.
"O IDIOMA UNIVERSAL".
Este será o título do seguinte artigo.
Moitas grazas por terme na súa consideración nesta ocasión.