Reflexións do meu amigo Balbino acerca de...

Kafka en Fene
Son consciente de que o título deste artigo pode resultar enganoso, por iso debo aclarar nada máis comezar a escribilo que non vou falar da presenza de Franz Kafka en terras galegas. Porque o certo é que o gran escritor checo, que faleceu en 1924 sendo practicamente un descoñecido, xamais estivo en Fene nin en ningún outro lugar de Galicia. Que nós saibamos, o home tivo unha existencia máis ben gris na que apenas moveuse da súa Praga natal. Pero, mire vostede por onde, resulta que é precisamente aquí, na industriosa vila que se ergue á beira da ría de Ferrol e que alberga os enormes estaleiros de Navantia, onde veu ao mundo hai algúns anos -non moitos, non vaian crer-, a máis destacada seguidora das ideas de Kafka, iso que adoita cualificarse habitualmente como "kafkiano". Nos seus escritos, este escritor fálanos de seres que se enfrontan a situacións absurdas, totalmente inverosímiis, nas súas relacións co poder: suxeitos que son acusados e que mesmo chegan a ser executados sen que en ningún momento lles digan de que se lles acusa (O proceso). Ou personaxes que deben dar mil voltas de despacho en despacho, atopándose cada vez con requisitos máis e máis ridículos que ninguén entende por que se esixen pero que non admite discusión que hai que cumprimentar (O castelo). Ata que un día o ser humano que ha de enfrontarse con esta existencia chea de situacións absurdas acaba espertando, sen que saiba por que ou por que non, convertido nun insecto xigante (A metamorfose).
Pois ben, hai uns días o meu bo amigo Balbino, que é un lector impenitente deste extraordinario autor checo, veu dicir que descubriu a esencia, a personalización máis perfecta do kafkiano nunha destacada política nada en Fene e que chegou a ser nada menos que vicepresidenta do goberno de España, aí é nada. Aquí veñen algúns exemplos:
Como é xa ben coñecido, o Tribunal Supremo anunciou non hai moito o seu fallo condenatorio do ex fiscal xeral do Estado pola comisión do delito de revelación de segredos. Aínda non coñecemos a sentenza, que está a ser redactada, pero adiantouse o fallo para evitar filtracións antes de que se fixese público dado o gran interese mediático e político que este caso tiña. Isto, que non é a primeira vez que ocorre, é perfectamente legal, pero parece que á vicepresidenta non lle sentou demasiado ben a medida. Balbino coméntame asombrado que, ao parecer, dona Yolanda pediu á xente que salga a defender a democracia ás rúas, o cal merece un pequeno comentario. O Tribunal Supremo é a máxima instancia xudicial deste país, cousa que algúns políticos, que falan de que é preciso presentar recurso perante instancias superiores contra este fallo, parecen descoñecer. Se están a falar do Tribunal Constitucional habería que lembrarlles que este órgano, máis ben de natureza política, non é o supremo do Supremo e que nin sequera pertence ao poder xudicial. Pero o sorprendente, ademais do notable descoñecemento en materia legal dalgúns responsables políticos que Balbino non sabe para que queren centos de asesores, é que nada menos que unha alta representante do poder executivo diga que hai que saír a defender a democracia diante unha resolución do poder xudicial. Isto é kafkiano a moreas. Dende cando a democracia consiste en que o poder xudicial dite as sentenzas que lle agraden ao poder executivo? Balbino lémbrame que os constitucionalistas consideran que só existe verdadeira democracia cando un sistema político baséase na división de poderes, é dicir, cando existen limitacións ao poder executivo, que debe someterse ás leis e ás resolucións do poder xudicial. Pero agora resulta que se os tribunais non ditan sentenzas que agraden ao Goberno iso é antidemocrático e hai que combatelo nas rúas... Iso mesmo é o que deben pensar Putin, Maduro ou Kim Jong-un que, como todo o mundo sabe, son demócratas irreprochables.
Pero non acaba aquí a esencia do kafkiano. Non hai moito, apenas uns días, o presidente do PP, don Alberto Núñez Feijóo, acudiu a Cataluña para pedir aos empresarios integrados en Foment do Treball, a patronal catalá, que convenzan aos políticos de Junts da necesidade de apoiar unha moción de censura ao actual presidente do Goberno, don Pedro Sánchez, co único fin de convocar unhas novas eleccións xerais. Á vista desta manobra dona Yolanda puxo pé en parede e clamou que isto era gravísimo, que en España é a xente a que decide quen goberna, non o capital. E Balbino, aínda máis asombrado ante esta mostra do kafkiano, pregúntase:
Por que non pode don Alberto facer o mesmo que fixo no seu día don Pedro, actual xefe de dona Yolanda? Si, porque don Pedro interpuxo unha moción de censura contra don Mariano Rajoy por culpa da corrupción que entón arrasaba ao PP. Pero resulta que se agora don Alberto quere facer o mesmo, iso é "gravísimo".
Por que non pode don Alberto pedir axuda a unha organización que ten certa influencia en Junts? Si, porque sempre será mellor pedirlle axuda a eles que non a Bildu, que todos sabemos de onde veñen, e que son os que no seu día apoiaron a moción que tombou ao Goberno de don Mariano.
Por que o feito de pedir o apoio de Junts para unha moción é "gravísimo" xa que, segundo di a vicepresidenta, é a xente e non o capital o que decide quen ha de gobernar? Don Mariano gañou as eleccións co apoio da xente, o cal non impediu que se interpuxese unha moción de censura contra el. Don Alberto tamén gañou as últimas eleccións, o cal non impediu que os que as perderon se xuntasen para impedir que goberne. Máis ben parece que os que deciden en España quen ha de gobernar son os partidos, reunidos en despachos e pactando condicións que logo non fan públicas, e non o pobo, que di unha cousa e logo resulta que sae outra.
E por que o feito de expor unha moción para que se convoquen eleccións supón que é o capital o que elixe o Goberno e non a xente? Pero se o que se pretende, como me lembra o meu amigo Balbino, é precisamente que a xente, don Xan Pobo, volva votar para que poida decidir libremente se don Pedro debe seguir ou se, pola contra, debe ser substituído.
Agora resulta que pedir eleccións xerais é ir contra a vontade popular. Creo que iso mesmo pensa o actual goberno de Venezuela. En fin, que Balbino dime que en Fene deberían organizar un congreso sobre Kafka e a súa influencia na política española para que dona Yolanda poida defender alí a súa visión kafkiana do mundo, non lles parece? Pois iso...