Premio á fidelidade... Cultural
Fun á biblioteca coa intención de ler as últimas páxinas dun periódico que deixara a medias pola mañá. Cada vez que entro na biblioteca, e aínda que teña libros dela na casa, sempre lle boto unha ollada ó estante das novidades; tan só coa intención de saber se hai algo novo e que me pareza interesante. Se os hai adoito sacarlles fotos para, máis adiante, pedilos en préstamo.
Só se poden sacar tres exemplares por lector, por persoa, que son os que sempre teño na casa; é dicir, o que estea lendo e dous máis. Ó devolver un xa pillo outro. Hoxe, coma sempre, teño tres, pero vin un que me interesaba moito e quixen facer a "trampa" de pedilo a nome de calquera dos dous fillos, que tamén son socios da biblioteca.
Cando lle quixen dar os datos dun dos rapaces... "espera, espera, espera", díxome a bibliotecaria. "Ti como es lector asiduo, o programa informático, ó mellor, acepta que saques algún libro máis". Os dous rimos un pouco porque, tanto a bibliotecaria como un servidor, o de asiduo, habitual, constante, continuo, frecuente creo que vai máis alá do normal.
Efectivamente, o programa non deu error e eu pensei ó momento no premio á fidelidade... cultural. Que carallo, de algo me ten que valer ser o lector adulto que máis librou leu (só da biblioteca) o ano pasado, que mesmo me premiaron cuns agasallos. Agora, levar este libro a maiores, obrígame a ler aínda máis para que os prazos de préstamo non se me boten encima. Pero que todo sexa polo, quizais, o mellor e máis bonito entretemento do mundo.
O outro
Xusto ó pasar por diante do escaparate parei para saber como me sentaba o gorro que acababa de estrear. Vinme no cristal ó momento. Non era eu. Quen se reflectía no espello era como un eixe de carro, cando eu son máis ben como unha vara aguillada. A maiores, o home que tiña enfronte estaba practicamente calvo, mentres que eu teño unha boa mata de pelo. Branco, si, pero pelo. O peor de todo era que facía os mesmos xestos ca min. Sabía que era eu, pero fisicamente non era eu. Ten que ser o maldito espello, pensei.
Andei uns vinte metros ata que me atopei cun novo escaparate. Levei desgusto, claro. Porque volvía acontecer o mesmo. O home que se reflectía no non era eu. Só coincidiamos, iso si, no gorro. Todo o demais era distinto. Para non angustiarme, non volvín parar ante máis espellos. Nin tan sequera os miraba de esguello.
Tomei café nun amén e marchei dereito a un psicólogo. En cada escaparate que me encontraba torcía a cabeza. Non me quería ver. Non quería ver ó outro. Maldito o momento en que lle expliquei o asunto ó psicólogo. ¡Ti estás tolo!. Así como o escribo; berroume desa maneira. E mandoume a un psiquiatra. Nin me despedín del.
Ante o psiquiatra xa tremía un pouco. Pensando no que me podía dicir. Aproveitando que no seu despacho había un espello colocoume diante del. Alí estaba o outro. E non era ningunha esquizofrenia; axiña notei a reacción do psiquiatra: a maiores de mirarme a min e ó espello, quedou mudo pero coa boca aberta. Nun arrinque inusual dun profesional da medicina, mandoume ás andrómenas, a capar grilos. Malditos espellos!
