Churras, churras, churras!
Aproveitando que aínda faltan uns minutos para xantar, collo unha daquelas latas de sardiñas de a quilo e énchoa de millo. Vou á aira na procura da media ducia de pitas que teño por alí peiteando. Churras, churras, churras! Pitas, pitas, pitas! Non aparece nin a primeira. Onde carallo se meteron? Sigo chamando por elas e nada.
Achégome á horta que ten alí cerca o Secundino da Genovena, por se por un casual conseguiron entrar e andan á busca e rebusca de miñocas e diversos bichos. Churras, churras, churras!, berro. Pitas, pitas, pitas!, volvo berrar, e nada. O asunto xa empeza a amolarme. Que non apareza ningunha xa me fai andar coa mosca na orella. Elas, que xa me coñecen incluso polos pasos, e que se plantan nun amén ós meus pés porque saben que, cando as chamo, é que algo levo; ou millo, ou verzas, ou sobras de comidas. Elas tragan todo.
Volvo á aira e sigo a chamar por elas. Nada. Como non teño a quen lle preguntar (somos tres veciños mal avidos), opto por poñer xa, canto antes, pé no asunto. Chamo ós servizos de emerxencia e á garda civil. Tiveron que roubarme as pitas; non hai outra. Mentres non chegan, sigo coa ladaíña de churras, churras, churras!; pitas, pitas, pitas! Pero eu mesmo recoñezo xa que non aparecerán.
Tanto os de emerxencias como a garda civil chegaron con todas as da lei, ou sexa, armando un batifondo, coa correspondente rexouba deses veciños. As autoridades, nun dicir que si, comunicáronme de que estaban confinadas. Quedei pampo e sen saber reaccionar.
