Máis porcalladas que cogomelos
Fun ós cogomelos. Pola zona que fun sabía que non collería moita cousa. Catro níscaros xustos e oito boletos tamén xustos. Certo que só foron uns minutos e practicamente desde o carrilleira, sen meterme case nada no monte.
Atopei máis porcalladas que cogomelos. A xente tira de todo: desde lavadores a somieres, desde rodas de coches ou tractores a colchóns, desde cociñas de ferro a cestos da vendima. Xa non digo nada de obxectos ou aparellos pequenos (latas, botellas, botas, zapatillas, roupa, rellas de arado...) porque non me chegaría todo este relato para nomealos. A xente é porca. A xente non ten conciencia. A xente non ten empatía co monte, co medio ambiente.
E dicir iso, hoxe en día, é triste. Sabendo como sabemos que os concellos habilitan días para a recollida do que non pode ir nos contedores. Se o pensan friamente, é unha parvada; quédalles peor ou máis lonxe cargar con certos aparellos nun tractor ou furgón ou camión ou no mesmo coche que deixalos ó mellor á beira da casa onde haberá uns contedores ou unha zona para deixar todo iso e, logo, o concello xa se encarga.
É triste andar polos montes. Mesmo case empeza a ser triste andar ós cogomelos porque, entre as porcalladas que deixa a xente incivilizada e a desfeita que fai o xabarín, vai ser raro pillar moita cousa para comer. E hai que salientar que os cogomelos están ricos, moi ricos. Antigamente dabámoslle patadas (por descoñecemento) e agora cubrímolos con porcalladas (por porcalleiros).
Intentando escribir unha novela
Empezo a angustiarme. Levo catro días intentando empezar a escribir unha novela e non me sae nada. Nin tan sequera a primeira frase. O caso é que, na miña cabeza, xa teño todo planeado. Todo. Vai ser de 700 páxinas xustas. Vai constar de 100 capítulos xustos. Téñoa toda tan memorizada que tan só teño que deixar que o bolígrafo verde de tinta azul empece a arrincar e que faga das súas, é dicir, do que eu lle ordene. Pero nada. É como se unha parálise me agarrotase os dedos.
Ó mellor igual se debe xa á primeira contradición con que inicio a novela. Esta debería de empezar como "asoma polo mes de abril a primavera que reflicte nas flores dos lameiros..." e tal e cal, cando me atopo a mediados de novembro e, claro, non me cadra. Distráeme esta contradición. Aquí caio na conta que debería escribila en tempo real. Pero non sei que me dá esperar ata o mes de abril para iniciala, cando, repito, a teño toda memorizada.
Pois terei que cambiar a primeira frase. Case podo optar por "as flores asentan nos nichos, tumbas e sepulturas no día de Todos os Santos e seguintes, mentres as inclemencias do tempo, chámense chuvias, aires e xeadas as estraguen..." e etcétera.
Si, como se ve, a novela ten que empezar con flores porque, durante o transcurso dela, as flores serán como un reflexo da protagonista; que ó principio resplandece e, pouco a pouco, murcha, agosta, mirra por falta de coidados e tamén porque o tempo pasa e todo cambia. En cada capítulo caerá un ou varios pétalos, dependendo da inercia do bolígrafo verde que escribe azul. En principio, aínda non empecei coa primeira frase.
