Chove de moitas maneiras
Chove sobre o asfalto xa mollado; negro. Chove sobre os coches que pasan e os que están aparcados; brancos e negros, azuis e vermellos. Chove sobre mollado. E sobre a conciencia duns cantos. E sobre a culpa doutros tantos. Chove sobre a flor do toxo, sobre o raíl do ferrocarril, sobre a memoria dos recordos, sobre os recordos dos mortos... os paseados, os fusilados, os deixados nas cunetas, os empurrados nas pontes, os
esnafrados contra os penedos. Chove miudiño, ós cachos; e forte, ós momentos.
Chove sobre a canella da melancolía e sobre a corredoira da nostalxia. Chove pola banda de Laíño e pola banda de Lestrove, pola beira do Arnoia e pola canle do Muíño. Chove sobre os avións e os paxaros, en silencio e con ruído, pola mañá e pola tarde, sobre a memoria palestina e a lembranza ucraína.
Chove en soidade e arroia sobre o barullo. Chove para abaixo e rebota para arriba. Chove sobre un asubío morriconiano e sobre unha pelve rocanrroliana, sobre os ruxerruxes e sobre as carraxes abertas, sobre os axóuxeres e as actuacións incertas. Chove frío. Chove medo. Chove tempo. Chove tristura. Chove gargallada. Choven bombas e guerras. Chove desde a inercia dunha nube negra.
Chove sobre os disfrazados no Samaín (para os tortos) ou Jalogüín (para os entendidos). Choven palabras, e saloucos, e latexos, e sentimentos, e berros, e ouleos, e cruces, e calvarios, e mortos, e enterros, e retrancas, e máis berros. Chove de moitas maneiras.
Oídos xordos a certas arengas
Comenta por aí algún xornal de que a xuventude é máis de dereitas ca nunca. Incluso máis da extrema dereita. Desde que o mundo é mundo, a xuventude sempre foi, sempre fomos un pouco rebeldes. Sempre quixemos facernos oír e sempre quixemos que nos visen. Despois, co paso do tempo, domamos as ansias. O peor é ata que chega ese despois.
Nese intervalo a súa rebeldía pode custar cara. Penso que por un pouco de ignorancia (a que tivemos todos polo paso da adolescencia), por non saber o que realmente significa ser dos extremos políticos.
Non son un entendido na materia, pero sempre se me vén á cabeza a posguerra. Máis incluso que a propia Guerra Civil. Nunha guerra é certo que hai medo, dor e mortes. Pero polos dous bandos. Mentres que nunha posguerra segue o medo, a dor e as mortes. Pero só por un bando, polo perdedor. O medo é máis medo. A dor é máis dor. E as mortes son máis arrepiantes, polo mero feito de que te negas a entendelas, de que estean a suceder a esgalla, sen practicamente motivo e sen guerra por medio.
A xuventude debería repasar con sosego e algo máis de interese o que realmente aconteceu na nosa posguerra. E que faga un pouco oídos xordos a esas arengas que algúns soltan en mitins e redes sociais. Sempre hai xente que ten moita labia, moita verba e, nun amén, convence ó máis ignorante, ó máis leigo.
Que teña moito coidado, moito sentidiño ante certas accións que, máis tarde, xa non vale de nada o arrepentimento. Antes de actuar que lembren que aquí houbo cunetas cheas de mortos, paredóns ensanguentados, topos nos faiados e medo, moito medo na inmensa maioría dos fogares.
