Testamento aberto (6)

Xurando a bandeira
Ao sarxento chámanlle Von Papen, pero a saber se non é un disfrace, que aquí na Lexión todos estamos, e andamos, disfrazados: Uns, do nome; e todos, de valentes. ¿Se tan valentes fósemos, para que tantas arengas? Eu mesmo, escribindo a meus pais, e mandándolles a miña fotografía xurando bandeira, redacteilles unha carta de auténtico autobombo. ¿Gustaríalles; ensinarán a miña foto? Miña nai, non, que non será capaz de ollar para min sen que se lles escapen as bágoas; e meu pai de seguro que vai dicir, dicir ou pensar: ¡Ese estúpido, berrando Viva Franco...; que Deus lle perdoe!

Volvendo ao caso do sarxento: Preguntoume se algunha vez gardara cabras, e eu, ¡inocente de min!, díxenlle que si. ¡Fíxena boa, pois, pola miña estatura, e afeito ás cabras, vanme destinar a Gastadores, que así terei que darlle as verzas á cabra dos desfiles! Sempre oín dicir que os galegos pensamos as cousas tres veces antes de contestar, pero vai ser certo que veño dos xudeus, que mataron a Cristo sen pensalo tres veces. ¡Que menos que pensar as cousas tres veces!

Hoxe, na xura, co Capelán arrimado á bandeira, tiven un mal pensamento, que ata non sei se será cousa de confesalo co propio Capelán: ¡Se non fose por aqueles cabritos de Mondoñedo tal día coma hoxe eu estaría de Páter, e de lexionarios os meus veciños! Como hai que perdoar para ser perdoado…, fareino!

Quedei coas ganas de dicirlle á miña nai que ensine a foto da xura ás veciñas, en particular ás que non me quixeron…; máis, para que? Como dixo o xitano, desde que a burra vai no po, xo burra, xo. Mirándome nese espello que temos para afeitarnos caín na conta da miña desgraza: ¡Medrei demasiado, e…, resulteilles pesado! ¡Pois, que se fodan, que por bo mozo vou ser Gastador, e se cadra, Cabo, aínda que o de “gastador” non sei a que vén, que o somos todos, que aínda non sei do primeiro que aforre un peso, e iso que temos unha paga que para si a quixesen aqueles que atizan na Meda aos fornos do cal!
-.-

Monte Hacho
Veño do monte El Hacho, a onde subín para contemplar España; Aquí din, a Península, pois Ceuta tamén é España. ¡Será, ho, será, pero é outra España, que non se parece en nada, e a Castroverde, menos! Subir ao Hacho lembroume, fíxome lembrar, as miñas subidas a Monciro…, ¡para ver Lugo! Lugo, tan meu, e tan distante; España, ou a Península, miña tamén, pero, ao igual que aquelas rapazas, que nin os beizos me deixaron bicarlles. Que lle aproveite a quen con elas case.

Na miña carta, na deles, na falsa, díxenlles que non hai mellor emprego có da Lexión, pois cobramos por danzar, só por marca-lo paso. Iso, hoxe, pero, mañá? Os mouros adúlannos…, porque tamén cobran, pero o que é amarnos…, se cadra menos aínda do que me pasou a min coas rapazas da Meda! ¡Malditas; co xeneroso que fun con elas, namorado de catro ou cinco, e de todas á vez, que iso si que é ter corazón, un corazón grandísimo, e non outros, que lles sobra cunha, cunha soa, que non lles dá para máis!

Falando de mouros: díxome o Von Papen que os musulmáns adoitan ter haréns en compensación pola cousa da carne, do jalufo, que llelo prohibe o Al Corán. Pícaro aquel Mahoma, que lles receitou o mellor. Tamén me dixo o sarxento que o seu Profeta ignoraba que os perigos do cocho estaban nas súas enfermidades, nas de daquela, pero que os veterinarios europeos acabaron con elas, a base de vacinas. ¡Deus, canto sabe este alemán; o que daría eu se o fixesen Alcalde de Castroverde: traballaría para el, de balde que fose!

Desde o Hacho vin como se achegaba o transbordador que vén de Alxeciras, e non resistín a tentación de baixar ata o porto para velo de cerca. Non lle puiden dar unha aperta porque é un barco grandísimo, que se así non fose… No seu ventre vin para aquí, eu, así que non podo menos que comparalo con miña nai: pobriña, que me pariu no monte, gardando nas ovellas, que seica me anticipei… Sempre fun así, un inquedo, e así me vai, que só valgo para dar os 160 pasos por minuto dos nosos desfiles. O sarxento, e non podo deixar de amentalo pola admiración que lle teño, díxonos que a lexión de Roma desfilaba a 100, que daquela lles parecía moito, e que se conservou ese dito de dicir, Ese vai a cen…, non polos autos, senón polos romanos. Falando dos romanos: Aquel Ciro tomou a Meda, pero ao de hoxe, un da Meda, servidor, vai a 160, así que me estou vingando deles!

Desfilando en Ceuta, coa cabrita
Ai, mamaíña, canto daría por pousar a miña cabeza no teu colo, no teu regazo, cando volvemos da instrución, que a seguimos facendo incluso despois de xura-la bandeira. No teu mantelo teño secado a miña suor, ben veces, pero a bandeira non me sirve para iso..., que a poñen altísima, e cando a baixamos é con música, diante de todo o mundo, así que non a podo usar!

-.-
Hai unha gran diferenza entre as nosas mulleres e estas de África. As nosas se non ensinan máis é porque llelo impide o xustillo, ou iso penso, que sempre o pensei, pero estas de aquí envólvense nas súas toucas, tanto, que só deixan ve-los ollos, e para iso, como os teñen mouros, é coma quen mira para o fondo do pozo de Boudón.

Vén isto a conto do que lle pasou aquí a un compañeiro ourensán, que é de Ourense e mais non sabe afiar! Fai coma min, que se lle van os ollos detrás das mulleres, pero eu aprendín a desconfiar delas, que el, non. Subíamos para o cuartel despois de dar un paseo á tardiña, máis ben entre lusco e fusco, cando vimos unha silueta feminina, unha especie de anxo mouro, que levaba un cestiño na man. O meu compañeiro achegouse a ela, todo galante, ofrecéndose para levarlle o cesto. O que quería o pillabán era conquistala, achegarse, cheirarlle o perfume. Pero nisto, saídas non sei se do Ceo ou do inferno, apareceron catro xilabas, que nos deron escolta; ¡escolta fraterna! Dous agarráronme, un de cada brazo, para que non puidese axudarlle ao compañeiro; e os outros dous mazaron no ourensán, ben ás cheas como se facía cos mollos do centeo cando se mallaba a paus.

Naquela soidade, aínda que berrásemos, non había ninguén dos nosos ao redor. A brea foi curta pero intensa, e só rematou cando os zurrantes colleron á morita no medio e largáronse con ela; cando ían lonxe, os meus soltáronme e botaron a correr tras dos outros. A todo isto pechou a noite, así que nin puidemos saber por onde se foron.

Chegamos derreados ao cuartel e eu aconselleille ao ourensán que cerrase o pico, que non dese parte, que nin probas tiñamos, e ían pensar os xefes que nos leáramos nós, nós mesmos, e que lles botabamos a culpa aos mouros. ¡Nada, sufrir, e calar!

Ao día seguinte, máis instrución! O ourensán, cando nos deron o, Romper filas, Ar, veu para xunto de min cantaruxando, Soy un valiente legionario… Eu respondinlle: O que somos é unha merda de lexionarios, que nin defendernos sabemos. Compre apuntarnos no ximnasio a iso que chaman loita libre…, e do que non, adeus mozas, sexan brancas ou mouras!
-.-