Testamento aberto (5)

Nunha das frecuentes visitas que me fixo no Banco, onde ía a miúdo, fose por cousas daquela construtora na que se incorporara, ¡na que o incorporaran!, ou simplemente para invitarme a café na media mañá. Antes, en tempos, o problema estaba en que os clientes adoitaban levarlles puros, habanos, aos directivos dos Bancos, e ben lles teño predicado que, ¡para fume, xa tiña eu dabondo, aló por dentro! Coido que algún daqueles sentiría aliviada a súa economía, pero tamén notei que outros tomábano a desprezo, que incluso houbo un que me dixo, con toda ironía, -Non se preocupe, que cando volva a Cuba heillos traer de Vuelta Abajo! –Nin de Vuelta Abajo, nin de Vuelta Arriba, e non te molestes por iso, pois, de presente, non penso suicidarme! Achegándonos ao XXI deron en invitar a café, ¡que lles saía máis barato! Para min era máis comprometido pois desprezar un café no bar da esquina tiña peores argumentos, así que pouco me faltou para poñer nunha gravadora: -Se lle dá igual, para outro día, que hoxe estou pendente dunha conferencia..., da Central! Pero co Xurxo había que invitar, ou ser invitado, pois, do contrario, non se daba ido do despacho, de tan falangueiro que era. Aquel día, naquel café, para que deixase de falarme das súas morriñas castroverdenses, díxenlle:

-Xurxo, temos que deixar en paz aos nosos, que son listos dabondo para arranxar as súas cousas, os seus negocios, plantación de eucaliptos incluída. Ten presente que xa non hai casa ou familia que non teña un Avogado, así que, sóbranlles as defensas. Como dixo Unamuno, ¡que inventen eles! A economía de Castroverde, ¡que a arranxen eles! A todo isto, ¿a ver cando te decides a falarme das túas aventuras na Lexión, pois, coñecéndote, e coñecendo a Lexión, non deberon ser poucas; nin poucas nin cativas!

-Home…, e ata terás razón, pero teño o problema resolto! Mira, se che conto algo, algunha peripecia, non me vas crer, como eu tampouco cría aquelas aventuras que nos contaban os nosos maiores, aqueles que foron á guerra…, ía dicir, á de España, pero coido que será máis apropiado chamarlle, a Guerra de Franco!

-O que ti digas, que a min ensináronme os meus superiores que o cliente sempre ten razón, e que, téñaa ou non, convén darlla!

-Eu, desde África, sempre escribía as cartas a pares: Unha, a mentireira, que lla mandaba a meu pai, mentres viviu, e despois á miña nai; e outra, que me quedaba eu con ela, na "taquilla", reseñando as verdades do que sentía e do que pasaba no cuartel, para os meus fillos, se chegaba a telos. ¿Non che parece que desgustar aos pais é de malos fillos? ¡Eu animaba neles, todo o que podía, pois para desanimado, eu, menda! Aquelas cartas, as que non mandei a ninguén, consérvoas, todas, que como non casei…, ¿a quen llas ía ensinar? Heichas levar á casa..., aínda que corra o risco de que mas refuse a túa muller, como fixo con aquel queixo!

-Xa chas devolverei..., desde que as lea!

-Fasme un favor se te quedas con elas, que así non caio na tentación de ensinarllas a quen non as entenda...

Daquelas cartas tiro o que sigue:
-.-
Aquí, en Dar-Riffien, Ceuta. Tercio Duque de Alba. Eu, Xurxo do Jacob, nos meus cabales, ¡que iso creo!, veño de cometer unha gran mentira, a de dicirlles a meus pais, e por eles a tódolos meus veciños da Meda, que me sinto feliz por ser noivo da morte..., ¡xa que as vivas non me quixeron! Nin as mozas, nin os cregos...

De aquí en diante, cada vez que escriba á casa dicíndolles mentiras piadosas, para que non sufran por min, en vez de emborracharme, ou de darlle ao quif, como fan outros, voume desafogar escribindo segundas cartas, pois, aínda que ao de hoxe non teña a quen dirixilas, quen sabe se algún día terei fillos, e daquela, ¿que lles conto aos fillos se chego a esquecerme destas penalidades?

Certo é que isto ten que ir a mellor, pois a instrución é para cabalos, máis que para persoas, pero tamén o son as mallas, e non hai ano que non se poida con elas. Por algo na miña bisbarra se escapaban os mozos para América, embarcados, din que en alta mar, nesa Marola da Coruña, por se lles tocaba África. ¡Vaia dicires: por se lles tocaba…! Que eu saiba, o único que pode tocar é a lotería, e para iso si, e tan só si, se xoga.

Falando da lotería, que tamén a min me tocou, unha especie de reintegro: Resulta que temos un sarxento que procede de Alemaña… Aquí a procedencia escóndese, que nos chufan a todos, pois ata nos chaman…, ¡noivos!

Vouno copiar porque é unha das cousas que debo aprender, e prestáronme un papel que o pon. Copio:
Nadie en el Tercio sabía
quién era aquel legionario
tan audaz y temerario
que a la Legión se alistó.

Nadie sabía su historia,
más la Legión suponía
que un gran dolor le mordía
como un lobo, el corazón.

Más si alguno quien era le preguntaba
con dolor y rudeza le contestaba:
Soy un hombre a quien la suerte
hirió con zarpa de fiera;
soy un novio de la muerte
que va a unirse en lazo fuerte
con tan leal compañera.

Cuando más rudo era el fuego
y la pelea más fiera
defendiendo su Bandera
el legionario avanzó.

Y sin temer al empuje
del enemigo exaltado,
supo morir como un bravo
y la enseña rescató.

Y al regar con su sangre la tierra ardiente,
murmuró el legionario con voz doliente:
Soy un hombre a quien la suerte
hirió con zarpa de fiera;
soy un novio de la muerte
que va a unirse en lazo fuerte
con tal leal compañera.

Cuando, al fin le recogieron,
entre su pecho encontraron
una carta y un retrato
de una divina mujer.

Y aquella carta decía:
"...si algún día Dios te llama
para mí un puesto reclama
que buscarte pronto iré".

Y en el último beso que le enviaba
su postrera despedida le consagraba.
O Sarxento alemán nunca me arrestou, así que un día cargueime de valor, e, coma quen fala cun lobo, treméndome as pernas, pregunteille:

-¿Y luego, usted, mi Sargento, cómo es que nunca me arrestó, y eso que por veces pierdo el paso?

O sarxento miroume de arriba para abaixo, e de abaixo para arriba, e despois diso levoume á parte, a onde non puideran oírnos:

-Los alemanes tenemos una deuda con los judíos, así que no me agradezcas nada; tienes que agradecérselo a los tuyos.

-Señor, que yo no vengo de judíos...

-No hace falta que lo niegues, ni siquiera en la Legión, que bien lo proclama tu apellido.

E con iso explicoume que, apelidándome Jacob, aínda que eu non o saiba, veño de xudeus. Meu pai veu de Gondar, pero o del era do Corgo, así que, como non sexa que os Jacob do Corgo veñan desa raza? Non penso desenganalo, pois ninguén tira pedras ao seu tellado.

En fin, aínda que non me quixeron no Seminario, eu creo en Deus; en Deus, si, pero nos curas algo menos..., que non lles perdoo que me botasen de Mondoñedo! Que Deus me ampare. Amén.
-.-