Dous sorrisos diferentes
Vístome amodiño, que teño présa. Amodiño para poñerme guapa. Son guapa. Son xeitosa. Son ben feita. E iso que hoxe espertei coa uña da deda gorda dereita bastante negra. Ó mellor levei un golpe sen querer. Non sei.
Sei que son guapa pola forma en que me miran os homes. Aínda que, a maioría, non me mira á cara; mírame os peitos.
Eu, como non son parva, e tan só para alporizalos un pouco, desabotoo un pouco máis o vestido ou á blusa ou a camisa para que se me vexa ben o rego. Bríllanlles os ollos. Ábreseme o sorriso.
Son a filla de Rosalía, A Laverca, e sempre fun moi espelida. Ás veces miña nai bérrame que son unha pécora, unha paxara, unha pendanga, pero nunca, ningún home, me puxo a man encima sen o meu consentimento. Unha vez un, si, quixo ir un pouco máis alá no camiño que leva ó muíño, pero deille tal golpe co xeonllo dereito nas súas partes que, agora, cada vez que me ve fuxe coma can con vincha ó rabo.
Eu tamén me chamo Rosalía, aínda que sei que, por detrás, me chaman A Candonga. Nin caso lles fago. Teño as miñas armas para desarmalos a todos: homes e mulleres. Ós homes co meu físico e ás mulleres chégame cun sorriso burlón.
Vístome amodiño porque a miña roupa non é a dunha tela calquera. Son máis elegante que unha princesa. Aínda que miña nai chámame doutra maneira. A esta sorríolle cariñosamente. Para que a vou facer rabiar. Saio con tacón alto e non tardo en avistar ós de sempre. Moitos noto como se cambian de beirarrúa tan só coa intención de cruzarse comigo e buscar o rego do meu peito. Inocentes!
Imos e vimos
A vida transcorre entre un ir e vir a calquera lugar. Ou a todos os lados. Como a de todos, a da inmensa maioría. Imos e vimos, tornamos e volvemos. Así un día detrás doutro. Sempre. Somos monicreques da nosa propia existencia. Incluso durmindo estamos indo e vindo. Nos soños. Todos soñamos e sempre facemos algo. Imos e vimos.
Todo vai. Todo vén. Todo flúe. Ata o silencio vai para acalar o ruído. Mesmo o ruído vén para rachar o silencio. A nostalxia viaxa a infancia. A infancia vén en forma de recordos. Os recordos volven da memoria. O bambán vai, o acaneadoiro vén. Os versos van ó poema, o poema vén da poesía. As pingas de orballo van á páxina en branco e volven á meniña dos ollos.
Imos e vimos. Tornamos e volvemos (Cada vez que digo tornar e volver lembro a miña nai que, ó dicirlle que aínda quedaba todo un mundo por acabar de cavar tal eido, sempre me respondía o mesmo: "non queda nada, só ir e vir, tornar e volver". O que pasa é que ir e vir, tornar e volver era moitas veces) Imos e vimos todo o día. Todos os días. A culler vai ó prato, a comida vén á boca. O elefante vai á tea de araña e esta vén sempre a enredarse na cabeza. As palabras van e veñen, as miradas van e veñen.
A guerra vai e a paz vén. (O peor é que, a paz, despois, dura pouco) A carraxe vén, o berro vai. A dor vén e a morte... a morte tamén vén para acabar de rematar a contenda. A contenda desa vida que vai e vén, que torna e volve con sorrisos e altibaixos, con ansias e nugallas, con desexos e indiferenzas, con alegrías e sufrimentos. Imos e vimos polos confíns do noso propio universo.
