Arroutada mortificante
Levo varios días castigando o meu corpo. Fixen un leito de toxos e nel estou tombado día e noite, noite e día; as 24 horas. Quero saber que se sente. Ou máis ben, quero saber por que ós burros non lles pican ou, se lles pican, por que os seguen a comer. Eu, como burro que son, optei por esa arroutada e a ver que pasa.
O que pasa, en principio, é que teño todo o corpo fodido, pingando, chorreando sangue coma fonte de infinidade de canos. Si, aguanto coma os heroes, pero baixo unha dor a que, é certo, pouco a pouco, me estou a facer. Cada vez a sinto menos. Quizais porque o corpo xa se está afacendo, habituando.
Mortifico o corpo porque, de burro, en vez de quedar quieto, nunha simple postura ou posición, dou voltas como unha buxaina, como as que daba na cama todas as noites antes de quedar durmido. E daba unhas cantas. Digo daba porque, repito, levo varios días deitado sobre toxos arnais que están a traspasarme ata a alma.
Cada vez admiro máis ós burros; non xa só polo seu traballo, polo seu emprego na vida labrega, senón por comer nos toxos coma se se lanzaran ó manxar máis exquisito, cando a min me están a triturar as mesmas asaduras. E cada vez estou máis convencido de que as miñas arroutadas empezan a ser masoquistas. É igual; seguirei a cometelas, porque a min non me dobrega nin o imposible. Calquera día métome no propio bandullo dun burro para saber como quedaron os toxos que comeu.
Por non quedar calado
Falei por non quedar calado. E iso que, moitas veces, o mellor é ter a boca pechada. Si, aquilo de en boca cerrada non entran moscas. Nin tabáns. Aínda que, por esta vez, non me quedou outra que falar. Estábanse a dicir cousas que non procedían, que non viñan a conto. Algúns incluso xa empezaban a dicilas a berros e a bracear. Bracear e berrar non é bo que vaian xunguidos, que vaian xuntos. Ás veces, coma quen non quere a cousa, un brazo escápase máis alá do braceo normal e xa se armou un desencravo, xa se armou a do demo e a mona.
Non quedaba outra, entón, que intervir; antes de que o parladoiro fose a maiores; antes de que os berros se volveran alaridos. Así é que erguín da cadeira na que estaba sentado, levantei os brazos en sinal de paz e, por que non, tamén levantei a voz para que se me escoitara ben, para poñer as cousas no seu sitio e para que souberan o que estaba a piques de dicir.
E dixen. Durante vinte ou trinta minutos falei todo o que tiña que falar... Non me entendeu ninguén. É máis, vin e contemplei caras e expresións que ata a min mesmo me deixaron un pouco retraído, ou máis ben, fundido. O caso é que, eu, falara todo convencido, mesmo cheguei a baixar a voz en sinal de sosego e porque notei que non era preciso berrar.
Logo do estupor dalgúns e das malas olladas doutros, axiña volveron a esbardallar sen sentido. Aguantei pouco tempo. Tiven que volver falar para non quedar calado. Perdón, quixen volver falar. Xa non me deixaron. Foi a partir de aí cando desconectei e marchei. Marchei amolado e bastante molesto. Ninguén me quixo entender. Pois que se maten entre eles.
