Versos con spray

O muro pintado de branco éche tentación irresistible para un ocioso cun spray ou para un artista anónimo. Noutros muros, os dixitais, amontóase o lixo e tamén aparecen obras de arte, de ironía, de cultura popular. Arte nas rúas. Arte nas prazas dixitais. Bansky. Convén desbrozar.
Hai, claro, quen aproveita para defecar con pintura. Para insultar e sinalar, iso tan fascista dos zascas. A violencia boomerang para humillar, ningunear ao outro, vólvese contra un.
Pintar versos é tarefa obrigada. Palabras quentes sobre o muro frío. Acuarela de versos. Caligrafía de metáforas. O muro como folla en branco que espreme a imaxinación, que obriga a escribir, que non aplaude cando rematas. Para vivir con ollos de neno: asombrosamente abertos. Hänsel e Gretel sinalizando con migallas de cores o camiño de volta, con palabras os camiños de ida cara á felicidade.
Paredes públicas e brancas. A miúdo enzoufadas de inxenio. Aínda que, ás veces, as emporcallen o 'enxeñeiros' do caos. Hai que reivindicar, con todas as cores do arco da vella e con palabras, os espazos de liberdade, de crítica social, de diálogo co silencio dos descoñecidos.
Un muro é algo vivo, aberto, ferida recente, unha ventá aos outros, trampolín sobre o horizonte. O muro pensa porque pensamos. E os pensamentos do cerebro plásmanse como fotografías de cores, sementes de palabras. Versos con tinta negra arando a superficie. Aquí e acolá, en Galicia florece a arte urbana. "A violonchelista" de Sfhir. "A dona do esteiro" de Lula Goce. "Corpora" de Joe33. Un pouco de beleza para tinguir o baldeiro, tanta fealdade. O "Xulio César", o garda civil abrazando a un neno de Diego As, que agora anda prantando un alecrín dourado no muro xigante dun patio interior do Hula, o hospital lugués.
Os murais urbanos, agora firmados, son xigantes coloridos, poemas con spray. Nos muros baldeiros e degradados. Ventás abertas aos ollos. Aos ventos. Cun teito de soles, de noite, de chuvia. Galerías de pintura na rúa. Arte dunha ollada. E versos. 'Góstame mirarme no teu espello de cal'. 'Non sabía qué poñer e vestín con versos'. 'Ben sabía que enfronte estaban os teus ollos'. 'Temo o silencio dos bos', '¡Malditas mil veces as guerras que asasinan nenos!'. 'As estrelas non teñen noivo'. Obras completas e miúdas de poesía anónima.
Claro que outras veces a grosería ergue a pata e mexa para marcar o territorio. Mancha, luxa e emporcalla. Ata que chegan elas, eles, os creadores de beleza e nos salvan. Ata que uns versos con spray nos fan mellores. Odio e amor con trazos grosos. Mentres o tempo calado dos muros brancos esvara tempo abaixo. E pinta, e canta, e berra e traza con pulsos firmes, temblorosos. Axitando no bote as cores dos grafitti, das pinturas, dos versos coa caligrafía do spray.