Pingas de Orballo

Intelixencia artificial
Cando pensaba que todo quedaba en nada, botei man da miña intelixencia artificial e souben e dixen que máis alá do branco existen outras cores, non só a negra. Estou farto de confesar, de divulgar, mesmo de berrar, que hai máis que dereito e esquerdo, anverso e envés, PSOE ou PP, Real Madrid ou Barcelona. Por haber ata hai un depende.
A miña intelixencia artificial dá a entender que non todos os ríos levan auga e que non todo o mundo se acorda de santa Bárbara cando trona. Aquí, neste caso, algúns pensamos que anda o demo a golpes co divino, ou viceversa, e desexamos de corazón que os tronos sexan cada vez máis fortes, máis potentes. Miña nai, por exemplo, gozaba co ruído dos tronos. Eu son máis das tracas dos fogos artificiais. Ó mellor é por isto polo que a miña intelixencia é tan artificial.
Artificial. Feito ou producido pola arte ou a industria e non pola natureza. No meu caso é pola arte. Sempre fun propenso a ser intelixente, listo, culto, espelido, astuto, arteiro, douto, instruído, letrado, lido, entendido, erudito, versado, albelo, aleuto, esperto, vivo... O que pasa é que cando cheguei a C.O.U. (curso de orientación universitaria), cansei. A orientación tirou máis ás novelas do Oeste de Marcial Lafuente Estefanía e á galbana dos feitos. O de universitaria xa non sei que significa.
Porén, a miña intelixencia artificial aquí está: non hai tan só escuridade e luz (hai penumbra), día e noite (hai luscofusco), poesía ou prosa (hai teatro... político), galego ou castelán (hai sánscrito e arameo), boi e vaca (hai burros e ovellas), tigres e leóns (hai cans de palleiro). Todo iso significa que non son tan inculto, tan parvo, tan ignorante, tan panoco... E paro.

Os Termómetros da miña saúde
Porque teña tose, non significa que estea enfermo. Porque me pique ou me rasque a gorxa, tampouco significa que estea enfermo. Porque teña a cabeza coma un bombo, non significa gran cousa. Porque me tremelique o corpo, aí xa empezo a dubidar algo. Porque non poida coa alma, aquí si xa que tornan as tornas. Porque non teña ganas de escribir, nin de ler, nin de ver unha película; máis que enfermo, é que xa estou nas últimas: agonizando. Aquí é onde si sei seguro que non son eu; que un mal se apoderou do meu corpo e estou a velas vir.
Máis ben, estaba. Porque noto melloría e a mellor proba é que xa estou escribindo. Sempre tiven como termómetro da miña saúde esas tres cousas, principalmente a de ver películas. Porque, escribir, ás veces, non apetece, non por falta de saúde, máis ben por falta de tema, de inspiración, ou por a simple galbana. Porque, a lectura, e aínda que sempre teña un libro á miña beira ou dentro da miña mochila, podo, quizais, ler algún que outro parágrafo ou algún que outro capítulo, pero tamén chega o momento no que todo cansa e, con maior motivo, se o corpo non está para troulas, para rexoubas. Pero o cine, as películas, ese xa é outro cantar. Sempre as vivín tan intensamente que me esquecía do mal que puidese ter.
Cando a outra noite non puiden ver a película porque nin ganas tiven de buscala, porque o que me pedía o corpo era tombarme e durmir, foi aí cando si souben realmente que eu non era eu. Que non necesitaba, que non precisaba poñer ningún termómetro baixo a axila para saber que o asunto estaba fodido. Por sorte, só foi un día coa súa noite. Agora mesmo, os tres termómetros marcan a temperatura perfecta da miña saúde, da miña vida.