Eu poñeríalle ese nome a todas as rúas nas que está a embaixada de Israel, igual que fixeran en Glasgow co nome de Nelson Mandela na que estaba a embaixada de Sudáfrica. Tiveron que recibir as cartas, lembrándolles a cada instante, que tiñan na cadea un home digno, ao que o mundo respectaba. Porque xa se sabe, eles sempre teñen razóns para facelo: que empeño o de ese negro en querer ser coma os brancos, en lembrar que esa terra era dos seus, en colocar a bandeira da igualdade ondeando no vento? Non podía ser, en que cabeza cabe? Como lle vas dar o que xa é teu, o que ganastes con todo o dereito das armas coma un botín de guerra? Ninguén quere perder o que xa ten, aínda que o roubase ou o conseguise con enganos... xa o considera seu. Así as terras de Israel, así o que día a día van colonizando... Eu poñeríalle ese nome a todas as rúas nas que está a embaixada de Israel pero nós xa no podemos dicir Gaza sen lembrar a banalidade do mal, sen recoller a culpa que hai detrás da omisión, porque estabamos vivos, na Terra, cando acabaron cos meniños en Gaza. Como esquecer o horror?
Abres un video e velos. Pos o telediario e velos. E pensas: van matar a todos os xornalistas para que non se mostre a maldade. Vano matar. Ou non, déixanos vivir para que sigan a gravar o calvario, para que os espectadores se acostumen a ese tormento e queden inmunizados. Si, inmunizados estamos, só que non podemos dicir Gaza sen sentir vergonza como nos doe nomear os campos de exterminio nazis: Auschwitz-Birkenau, Treblinka, Bełżec, Chełmno, Sobibór, Majdanek, Mauthausen, Buchenwald, Sachsenhausen, Neuengamme, Ravensbrück, Bergen-Belsen, Theresienstadt... como os pronunciarían os que viviron neses días? Dicían que non sabían, nós tamén podemos dicilo, pero non é certo, todos sabemos que a máquina de matar se alimenta de humanos. En cada momento escolle unhas vítimas diferentes, vítimas que despois se
converten en verdugos e seguen contando: Auschwitz-Birkenau 1.100.000, Bełżec 600.000, Treblinka 800.000... Di unha cifra, vamos, anímate, só son cifras. Que manía de ver algo detrás, detrás das cifras non hai nada máis que raias ou cruces!
Como podes dicir Gaza sen que che caia a cara de vergonza e desolación? Ti non fixestes nada, non te poñas tráxica (di alguén). Fixen, igual que os que miran para outro lado cando un compañeiro é acosado nun centro, son o país que finxe neutralidade, son o profesor que fai que non ve, que di aquilo de cousas de rapaces ou era unha broma. Son o humano que non souben reaccionar ante o terror xeneralizado e seguiu ao seu sen querer enfrontar o problema. Eu tamén son o problema, esa maneira de non actuar é o problema, permitir que o forte golpee ao débil, que o asasino mate á vítima, que o ladrón roube, que o malo gane.
Como imos poder dicir Gaza, a partir de agora, sen baixar a cabeza? Como dicir Gaza sen que se nos abra o peito? Sen pensar nos hospitais derruídos nin as escolas aniquiladas, nos edificios destruídos... todo polo chan. As casas ao aire, as nais cos meniños mortos nos brazos, os fogares desaparecidos, os brazos abertos que miran ao ceo preguntando, as xentes ensanguentadas, os homes cargando os fillos en envoltorios brancos... a mortalla da infancia!
Ei, ti, matar meniños é de cobardes! Dixo o pequeno: confundístesme cun de Hamas? Todo feito un amasado de ferros e restos de construción, o fume que descubre o bombardeo, os restos de coche e do que foi o día a día, entrar nas ruínas para ver que atopamos, por se podemos salvar algo, por se aínda queda alguén con vida, por se...
A bandeira máis odiosa foi a máis amada. Quixémola porque os nazis os escolleran como obxectivo a derribar. Igual é que lles pareceu mal que ese fose o pobo elixido por deus, non podían aguantar que houbese alguén que lle puidese facer competencia ao "ninguén coma min". España expulsounos despois de que se constituíran no banco no que tiñan a hipoteca. Os nazis necesitaban un inimigo exterior contra o que unirse e escolleunos a eles: ricos e cultos; un asco! Iso é o que pensa a extrema dereita dos intelectuais e dos demócratas: de verdade, un asco!
Vén, anda, vén, esquécete desa fermosa bandeira, tamén azul e branca, coa estrela de seis puntas. Esquécete, xa non está limpa, xa leva sobre ela sangue de homes, mulleres e meniños que nada fixeran para ser inimigos. Roubáranlle a terra, igual que en Alemania lles quitaron a eles as casas, as xoias, os obxectos artísticos, os cartos... quitáronllo todo e fixeron deles fume e... que pasou? Cando tiveron ocasión tamén eles fixeron fume dos palestinos. Alguén dirá, logo merecían o que lles fixeron nos corenta do século pasado, e estremécensenos as carnes; non, nunca ninguén merece iso, non, nin eles nin ninguén, nin daquela nin agora, Igual é que non saben desfacerse dos matóns, igual é que hai que aprender a desfacerse dos homicidas antes de que se convertan en asasinos. Os psicólogos explicárono ben: os maltratados acaban maltratando, logo, que facemos: sacámolos do medio antes de que lles dea tempo a repetir a historia? O lóxico era pensar que quen se sentira maltratado sentiría compaixón ante os demais, que se poñería máis facilmente no lugar do outro, que sentiría empatía, pero non, aquel que sufriu fai sufrir. A roda non para, unha vez que comeza a xirar continúa ata o fin dos tempos, e cada vez son máis. Acabaremos vivindo nun mundo de maltratados que maltratan porque eles sobreviven fronte aos que deixan polo camiño. Di o gazatí: a ti mancáronche? Por iso me magoas? E logo fareino eu a outros, de verdade? de verdade? non queda outra?
