Naqueles tempos nos que Díaz Pardo estaba a ser separado da súa obra, houbo unha xornada na que no IGI se reuniu a asamblea na que xustamente tomarían esa decisión. Varias cousas pasaron ese día, diferentes ao esperado, porque non imos falar de como nin os políticos nin os representantes das organizacións do país quedaron -coma todos nós- vendo o que pasaba en Gaza (nada que facer, non é cousa nosa...).
Pois ben pasaron outras cousas, por exemplo, acompañamos a Isaac na súa escapada da reunión para ir ao baño, vímolo saír e fomos correndo para ver que pasaba... por se había novidades pero el só saía para ir ao servizo e nós fomos polos corredores a canda el, agardámolo e volvemos con el ata o espazo da traizón. Por moito que sexan queridos, seguramente ninguén foi acompañado desta maneira para que soubera que alí estabamos, só por el. Hai unha fermosa foto de cando está entrando e de pronto volve e míranos pola porta entreaberta.
Unha das miñas virtudes (non teñen que ser oitas) é recoñecer os momentos nos que se está a facer Historia, de cando o que sucede pode cambiar a deriva do futuro, e eu sabíao, tal como sabía que Isaac era alguén tan tan especial que cando acompañou á rapazada de Pontecaldelas no premio Antonio Fraguas lles dixen claramente: tocádeo, nunca volveredes ter ocasión de atopar a alguén coma el, acordarédesvos deste día. Si, xa sei que os homes teñen lado bo e malo, que non todas son glorias e contentos pero tamén sei que hai quen ten un lado positivo que supera o negativo un millón de veces. A respecto disto tamén me acordo de Pacucho, un alumno de Agrelo que cando el lle preguntaba: "pero, home que fas comigo, ti que es tan novo, non é mellor que vaias cos teus?", el contestaba "é que ao teu lado vexo como se fai a Historia."
Ese día ao que me refería -no tronco principal deste relato- sucedeu algo máis que me ven á memoria. Nos movementos típicos nos que nos movemos de lado a lado, de saudar e presentar, de pronto xuntei un mestre que era contundente coma labrego que viña da montaña, representando a SOS Courel, e unha muller que non minto se digo que é da nobreza. Cada un ao seu estilo, realmente eran xente de sentimentos e emocións, aínda que uns máis disimulados que outras. Cando os presentei e lle dixen que el estaba a defender esa natureza, ela explicoulle que formaba parte da loita contra o tiro ao pombiño. Ambos ecoloxista, pero cun mundo entre eles, a cara del fíxome cambiar o rumbo da conversa, pero sempre terei na lembranza a tenrura do tiro ao pombiño. Especialmente agora cando os soldados israelís andan apuntando ao meniño.
Un amigo especialista na arte pop, no humor e a crítica da cultura popular á que extrae do Hola ou dos medios de comunicación imaxes, acaba de realizar unha obra cun triángulo no que os nenos corren cara a escola e no que ese soldado lles dispara. Perigo, nenos correndo á escola e un soldado aproveitando a ocasión para asasinalos, un francotirador da infancia. E como pasa moitas veces, a realidade vai máis alá da ficción: o soldado non dispara aos nenos que van para a escola senón aos que buscan comida ou están feridos nos hospìtais. Que deus pode consentir tanta crueldade? Onde está a democracia que non pode impedir tanta dor? Que vai pasar na seguinte xeración? Asistimos ao holocausto dos xudíos e agora ao xenocidio dos palestinos ás súas mans. Sabemos que isto non remata aquí, que será o seguinte? Coma o neno maltratado que se converte en maltratador sen caer na conta de que trata mal a quen só ben lle fixo, pero repite o esquema: "ollo por ollo" e todos cegos.
Matar o futuro. Hai algo peor? Algúns fano dicindo que non se enteran cando destrúen
o planeta e deixan sen casa aos que están por vir. Outros fano así, directamente, asasinando meniños para que non exista o futuro.
O outro día falaba cun amigo das leis naturais que estamos queimando. Esas que marcaban a quen había que salvar primeiro: os nenos, os vellos e as mulleres. Os meniños polo futuro, os vellos e as mulleres por debilidade (?) pero el aclaraba que as mulleres porque a especie dependía delas. Comentabamos que na actualidade estabamos atopando cousas como xente que levaba o carriño dos bebés polo lado da calzada ou que non lle cedía o espazo interior ás persoas maiores, á xente con diversidade funcional ou ás crianzas. El aclaraba que parte de culpa a tiñamos nós porque ás veces cando querían axudarnos seica nos poñiamos en plan igualitario e a verdade é que tiven que darlle parte da razón porque a última vez que lle pedín a alguén que lle deixase o asento (destinado a esta xente) a un señor que viña con bastón, foi el quen afirmou ante a moza que o estaba ocupando, que non o precisaba e quen quedou mal, fun eu.
Pero as leis naturais ditan que hai que coidar do futuro da especie sexa da raza, etnia ou relixión que sexa e disparar ao meniño debe ser o peor pecado de cantos hai, cendios!
