Cando estudiabamos, naqueles anos de represión, había imaxes que nos conmocionaban. Extraídas da Historia da Arte, os cadros mostraban o que a ditadura non quería ensinarnos. Un morbo percorría os libros de texto no rapto de Europa ou na matanza dos inocentes pois artistas coma Rubens colocaban a pel núa ante os nosos ollos.
A matanza dos inocentes sempre nos impresionou. Como podía alguén matar a todas as criaturas para eliminar a posibilidade de que un elixido puidese acabar co seu poder?
Non parecía algo seguro, só unha premonición, pero Herodes actuou con firmeza. Mandounos eliminar a todos e os que puideron, fuxiron como refuxiados. Entre eles ía o neno Xesús que, mira ti, era o obxectivo que Herodes buscaba. Escapando conseguiu retrasar esa sentencia de morte ata ter cumpridos os trinta e tres anos.
Acordádevos. Mirade as imaxes. As nais medio núas, desesperadas e os soldados armados empurrándoas e arrancándolles as criaturas das mans; eles matando os meniños con espadas e coitelos, o sangue manchando o óleo de vermello. Eses militares dispostos a todo e esas mulleres chorando, tirándose do pelo angustiadas, pelexando cos querreiros nunha loita desigual.
Esa matanza dos inocentes continúa a día de hoxe, neste mesmo momento, nos mesmos lugares. Herodes hoxe chámase Petanyahoo (din) e os seus soldados disparan directamente aos nenos de Gaza. Fano cando están na escola, agardando para coller a comida ou cando xa se encontran feridos no hospital. Nin sequera teñen que tocarlles para facelo, disparan a distancia... de calquera maneira non lles importa, convencéronos de que son perigosos e non son xente, igual que as mulleres (nalgún tempo) que seica non tiñan alma, igual que os animais que seica non sofren.
Cantos meniños matastes hoxe? Seguro que fan apostas e conseguen premios. Seguro que pensan que esas criaturas non son coma os seus fillos, non merecen vivir. Porque pensan que son coma o David que venceu a Goliat, así de perigosos. Con un que quede en pé queda unha cidade, un país, unha patria. E fano, asasínannos nin máis nin menos que os descendentes daqueles aos que mataron os nazis en campos de exterminio; e non llo fan a eses inimigos senón a alguén que non ten culpa, que nunca a tivo. Fanllo a aqueles aos que alguén lles quitou a terra para darlla a eles. Agora son eles os exterminadores, os anxos do inferno que desatan o apocalipse. Mándaos un home que está disposto a acabar co mundo antes de que o xuzguen e o envíen ao cárcere, fai todo isto para retrasar ou evitar ese xuízo, porque sabe que cando non estea ao mando estará no banquillo por algo ilegal que fixo anteriormente. Acabar con todo antes de que ninguén se atreva a dicir o que son, ese é o seu pensamento.
O prohíbennos dicilo, Abriuse a veda e quen o critique será xuzgado, quen diga a verdade será aniquilado porque o rei está nú pero non pode dicirse en voz alta. Petanyahoo é un asasino pero debes dicir que os homicidas son os outros, os inocentes, os meniños e as mulleres, os mestres e os sanitarios, os xornalistas e calquera que non leve armas...
Hai algo máis terrible que aqueles francotiradores que apuntaban a cada unha das súas vítimas sabendo que non podían defenderse, que non os vían sequera, que ían polo leite? Si, están os que envían bombas para eliminar aos rapaces que están na fila da axuda humanitaria internacional agardando polo pan, esa axuda que tentan impedir por tódolos medios que chegue ao seu destino porque os queren ver morrer de fame e sede na metade do deserto, porque fan tiro ao meniño e rin... rin... rin... mentres o mundo esquiva a imaxe mirando a outro lado.
Estenderon a banalidade do mal, conseguiron superar a todos os anteriores, someténdonos a tal perversión que por saúde non queremos ver. Fixéronnos crer que non podiamos facer nada que estamos impotentes ante os malignos, que non debemos nin miralos mal, nin acusalos nin sinalalos. Están tentando convencernos de que os que matan son os bos e que os inocentes están armados, que os meniños de Herodes levan bombas na barriga dispostos a acabar coa orde, que están cargados de vinganza e armas de destrución masiva, que son son asasinos a soldo, francotiradores de biberón. Herodes facíao porque tiña medo dese mesías que seica ía ser rei, e ese é un cargo unipersoal, ou un ou o outro... como se non puideramos morrer de calquera cousa, en calquera momento, como se houbera que agardar a que ese meniño se fixera grande para quitarlle a coroa, como se... como se... A Herodes escapoulle o meniño deus, a Petanyahoo bástalle con que lle escape un, un só dos palestinos gardando no peito as ansias de xustiza poética para coller do chan a pedra e apuntar á fronte de Goliat para que o xigante caia.
As pedras coma versos contra o armamento máis poderoso do mundo. Pedras fronte ás armas máis dañinas, meniños fronte a exércitos. Isto non é Portugal co rapaciño colocando un caravel no caño da metralleta, isto é Israel coa pólvora rachando a pel da inocencia.
