O noso Xoán Bautista, o actual, é o papa Francisco.
Así nos anunciou o Nadal; escoitémolo, pero con acatamento, con humildade, con devoción:

O Nadal adoita ser unha festa ruidosa: pintaríamos ben un pouco de silencio..., para oír a voz do Amor!
A árbore do Nadal es ti..., cando resistes vigoroso os ventos, as dificultades da vida!
Os adornos do Nadal son teus..., cando as túas virtudes son as cores que ornan a túa vida!
A campaña do Nadal es ti..., cando chamas, congregas e buscas unir!
Tamén esa a luz do Nadal..., cando iluminas coa túa propia vida o camiño dos demais coa bondade, coa paciencia, coa alegría e coa xenerosidade!
Anxo do Nadal es ti..., cando lle cantas ao mundo (cos teus feitos) un mensaxe de paz, de xustiza e de amor!
A estrela do Nadal tamén es ti..., cando conduces a alguén ao encontro co señor!
Tamén es Rei, Rei Mago..., cando das o mellor do que tes sen importarche a quen (sexa amigo ou inimigo)!
A música do Nadal, (o son das panxoliñas)..., cando conquistas (e concentras) a harmonía que hai dentro de ti!
O regalo do Nadal es ti..., cando es de verdade amigo, irmán de todo ser humano!
A tarxeta do Nadal es ti (ti mesmo)..., cando a bondade está escrita nas túas mans! (¿Mans que non dades, que esperades?).
¡A felicitación do Nadal? Es ti..., (pero só) cando perdoas e restableces a paz, aínda que sufras!
A cea do Nadal es ti..., cando sacias de pan e de esperanza ao pobre que está ao teu lado! (¡Os pobres sempre están cerca, de tantos que hai, lamentablemente!).
(Isto nolo dixo o Papa, se cadra cumprindo co segredo da confesión: Os Reis Magos leváronlle a Xesús ouro, incenso e mirra; ¡porque eran majos, que os Reis de agora estes si que son magos: rouban ao pobo para quedarse co ouro!)
Ti, ¡eu!, si que son a noite do Nadal, cando (son) humilde e consciente; cando recibo no silencio da noite ao Salvador do mundo, sen ruxidos nin grandes celebracións. (Séxase, devotamente!).Eu son (¡debera ser!) o sorriso da confianza e da tenrura, na paz interior dun Nadal perenne que establece (dentro de min) o Reino dos ceos.
Como complemento do favor que nos fai, Francisco desexounos "un Nadal moi feliz para tódolos que se parezan (e aprecien) ao Nadal". (O auténtico, humilde, evocativo).
-.-
Nestes días de advento, de espera austera e reflexiva, de transo do Antigo ao Novo Testamento,
o diabro adoita facernos a súa oferta máis carnívora.
Lino nalgunha parte:
Lujuria, pereza, gula, ira, envidia, avaricia y soberbia. Sí, los siete pecados capitales, aquellos de los cuales se ramifican los demás pecados del mundo. Siete inclinaciones naturales del ser humano que en estas fiestas navideñas multiplican sus efectos y nos arrastran al pecado y, en esto, tienen mucho que ver las marcas. Vicios de la moral que nos llevan a consumir. Seguro que has oído alguna vez la frase «Todo lo bueno de la vida es ilegal o inmoral o engorda».
Es una época de buenas intenciones, amistades, abrazos..., pero no nos descuidemos, los pecados están ahí... para alegría de muchos. Está claro en estas fechas, que las marcas deben pensar que el pecado da sentido a la vida, con su marketing parece que la hace más atractiva, peligrosa y hasta parece que más vital. Efectos secundarios que producen sobre todo cuando son veniales y dan alegría a estas fechas.
Avaricia: el deseo excesivo por obtener bienes materiales y riquezas. Amigo invisible, Papa Noel, los Reyes Magos, los Elfos, los regalos de empresa, las cestas de Navidad, la lotería... Demasiadas excusas para regalar en las que marcas como (...) nos llevan al pecado del consumismo excesivo. España es el segundo país de Europa que más gasta en estas fechas con una media de 265 solo en regalos de Navidad, llegando a 517 si incluimos todos los gastos asociados a estas fechas.
Gula: glotonería, apetito descontrolado por la comida y la bebida. Comidas y más comidas. Época en que los kilos caen para alegría de restauradores, charcuteros, fabricantes de turrones, polvorones y peladillas y empresas de bebidas alcohólicas. Alegría de marcas como (...). Papá Noel, su gran referente. Los turrones siguen siendo el producto estrella, momento en el que se compran más de la mitad de sus ventas anuales. La sidra, los bombones, el cava o los langostinos, sus acompañantes de excesos. Entre 2 y 5 kilos solemos engordar de media en estas fechas para regocijo de gimnasios y nutricionistas.
Pereza: afición desequilibrada al descanso y al ocio. Es época de vacaciones y excusas para descansar en casa cerca de la chimenea con un buen libro para alegría de escritores y editores. También época de consumo excesivo de televisión para gozo de (...) Los libros son uno de los grandes regalos de estas fiestas. El regalo con el que siempre se acierta. La venta de libros infantiles aumenta un 85% en estas fechas para esperanza de la humanidad.
Soberbia: Apreciación descontrolada del valor propio, búsqueda intensa de atención y honor. Pecado que da su máxima visibilidad en centros comerciales. Escaparates que intentan captar la atención respecto a su competencia. Indicador claro de inseguridad y falta de autoestima de muchas personas y también muchas marcas, que lleva a sobrepromocionar y buscar la venta descontrolada y poco efectiva de sus productos. Debilidad española por excelencia.
Envidia: deseo desordenado de poseer lo que otros tienen. Muy intenso en estas fechas gracias a las redes sociales. (...) grandes protagonistas de este pecado. También muy desarrollado en la decoración navideña para alegría de (...) El protestante Martín Lutero, el gran artífice de la decoración navideña y de este pecado ya que es considerado la primera persona que decoró un árbol de Navidad al ver las estrellas brillar entre sus ramas, decidió compartirlo con toda su familia y amigos.
Ira: tiene que ver con el enfado y el odio hacia los demás que nos lleva a comportarnos de forma cruel y violenta. Protagonismo absoluto de los cuñados. Eventos de todo tipo nos lleva a juntarnos más de la cuenta con la familia y que de ahí lo de los amores reñidos son los más queridos. La política y el fútbol, su ingrediente más desestabilizador. En estas fechas su protagonismo también lo tiene los juguetes y los niños maleducados. Y también del enfrentamiento entre Papá Noel y los Reyes Magos.
Lujuria: (Tamén, pois uns vicios, uns desenfreos, desatan outros, así que a súa multiplicación é indiscutible).
-.-
¿Que festa celebramos, a do Neno Xesús, ou a nosa?
Se a facemos con devoción é a do noso Salvador que, feito Home sen deixar de ser Deus, veu a por nós, púxose á fronte do cristianismo, que é igual a dicir, do Exército Salvador, PERO..., pero temos un pero grandísimo, que engadimos outro pecado se non acollemos con devoción estrita ao Neno Deus. ¡Xesús é Deus, non un ídolo festeiro, tales que aqueles do paganismo!
-.-
DEBILIDADE DE CARÁCTER

Carácter, un vocábulo de orixe grego, aplícase hoxe en día á suma de tódolos atributos, como a integridade, a coraxe, a fortaleza, a honestidade, e tamén a lealdade dunha persoa. O carácter da persoa define quen é realmente; vén a ser a radiografía do noso espírito.
O noso carácter non é só noso, xa que ten repercusións sobre os demais, prexudicando ou beneficiando a convivencia, segundo actuemos, así que convén temperalo, e despois, controlalo. Un carácter maduro e forte ten por bandeira a sinceridade, mentres que a mentira adoita ser un expoñente negativo de toda debilidade de carácter.
Un débil retrátase naquelas mentes inestables que cambian a miúdo. ¡Non hai forma de entenderse con eles! Un carácter forte, sa, maduro, é aquel que é capaz de soportar os pros e mailos contras das súas eleccións: ¡meditei, e despois decidín; ben decidido está! A vacilación só é admisible en tanto en canto meditamos e analizamos. Cultivar a mente con lóxica, e despois conduci-los nosos asuntos en consecuencia. O consello é: Practicar a serenidade e maila prudencia, un criterio cultivado e documentado, amén dunha gran dose de cautela, particularmente nos negocios, que é onde nos esperan as artimañas do contrario. ¡Ser honrado é o mellor dos negocios!, -dicía un vello amigo meu-, pero non chega con selo, hai que demostralo, día a día, caso a caso!
Consellos que andan por aí:
.Ten disciplina e autocontrol. Evita os malos impulsos, e de telos, contrólaos. Os comportamentos obsesivo-compulsivos tenden a converterse en hábito e deforman, ¡deforman!, o carácter.
. Se home / muller de palabra; a verdade reforza o carácter; as decisións madúranse, e despois, sostéñense.
. Procura ser feliz. A felicidade é un estado mental, pero tamén é saúde para o corpo. A felicidade dá forzas para superar as monotonías da vida; disipa os aburrimentos. Busca un equilibrio, e fíxate na cara dos ricos-ricos: ¿Teñen trazas, indicios, de ser máis felices cá ti?
. Fai exercicio físico, aínda que moderado, para adestrar a túa resistencia; a mente e mailo corpo están inter conectados: ¡Mens sana in corpore sano!
. Sacrifícate polos amigos, incluso por egoísmo, pois non sabes se algún día dependerás deles. Os incidentes minúsculos..., ao pano dos mocos!
. Egoísmo tan só en querer ser mellor, mañá, mellor do que es hoxe.
Da mesma familia son estoutros:
. Domina os teus medos: ¡Con timidez non hai festas! Desde que venzas os medos, tirarás forzas do teu carácter para pensar e para resolver; despois, actúa. Non aceptes feitos que non estean baseados en razóns sólidas.
. Nada de fatalismo. Busca ti, en ti, a felicidade, e procura evitar as desgrazas previsibles; aló fóra, se trona que trone, pois ocorre por causas certas, sabidas ou non, pero non porque o gato mouro, etc.
. Manter a calma, que iso permitirache concentrar e ensamblar os pensamentos; sen pensar é moi difícil, por non dicir improbable, acertar.
. As dores físicas e mentais poden aliviarse con un esforzo da vontade distraéndonos en asuntos distantes, opostos; darlles demasiadas voltas ás cousas malas é..., queimar a tortilla!
. Fíxate neste, que é de categoría: O éxito é un proceso progresivo, nunca un destino. Unha persoa de carácter, con carácter forte, non se dá por vencida cando se enfronta aos obstáculos senón que persevera, insiste, tira forzas da súa fraqueza, e acabará vencendo!
-.- Gómez Vilabella, Xosé M.