A cabeza non para
A cabeza non para. É o slogan ou frase escrita sobre a tapa do caderno co que inicio unha nova andaina de relatos para esta sección. Caderno co que me agasallaron os rapaces o Día do Pai. Dubidaba en se fora nese día ou no do aniversario, pero como sei que deste, do aniversario, non se acordan ningún ano, é polo que case
aseguro que foi o Día do Pai. Eles non me len, pero saben que escribo, que gasto cadernos e bolígrafos a darlles cun sacho. E así tamén van sobre seguro.
A cabeza non para. A verdade é que nunca parou e non teño intención de que pare. Non vou quedar contemplando os biosbardos mentres tomo o café. Salientar que practicamente todos os meus pingas escribíronse baixo o sabor e a compaña do café. Certo que, antes de sentarme á mesa da cafetaría, e principalmente polo atallo polo que vou, os tales pingas xa están medio planeados. Ademais, como case sempre ando ás présas (o rápido de Bouzas), non espero a buscar tema, arroutada, invento, realidade e que se me bote o tempo encima. Non sería a primeira vez que tería que rematar un relato na casa ou outro día noutra cafetaría. Así é que, mellor, levalo planeado. Para non perder tempo.
A cabeza non para. E intento darlle a todo; mesmo á política, por moito que diga que non me gusta nin a entendo. Intento escapar un pouco do fútbol porque, como é algo que si penso que domino, estaría todos os días dálle que dálle, e tampouco é plan. Entre o non saber e o saber de máis, teño que furgar polo medio con... algo de todo. A vida tamén é iso, un ir e vir pola existencia de cada un, con cousas boas e malas, con atrancos, con esperanzas, con felicidade, con dor e sufrimento...
Entre berros e silencios
O ceo está azul. O sol quenta. Alguén berra. E detrás do berro instalouse de novo o silencio. Un videoclip na televisión. "Si Muore d'Amore", de Morricone, polos meus auriculares. Entendo que é algo de morrer de amor. Agora ninguén morre de amor ou por amor. Antes, tampouco. O de Romeo e Xulieta simplemente foi unha arroutada do Shakespeare ese. Seica se le Xespir.
O silencio deixou de ser silencio porque o barullo empeza a apoderarse da terraza na que me atopo. Falamos moi alto. Somos moi propensos a berrar. Unha noite en Iugoslavia, un neno, ó vernos, soltounos que eramos españois. Como o sabes?, lle preguntou alguén do grupo. Porque falades moi alto. Con iso está dito todo. Tamén confeso que, eu mesmo, son propenso a berrar. Só berrades, soltan os fillos. Porén, non berro como berraba no monte. Alí, en vez de berrar, ergotiaba. Por veces ata semellaba que estouraba o mundo. E como algo me cabrease (algunha vaca ou o burro), caían todos os santos do ceo nun simple amén.
Outro videoclip na televisión. Nos auriculares segue Ennio Morricone. Normal; non sei se non terei toda a música que compuxo, que non é pouca. Hai autores de bandas sonoras que merecen sentar no Olimpo á beira dos deuses. Morricone case no máis alto. Ou sen case.
Cada vez máis ruído. Menos mal que estou a punto de rematar e marcho. O ruído é molesto. Sempre foi molesto. Outra cousa son os berros. Só os secos, por separado. Unha multitude lanzando berros xa é demasiado ruído. Mesmo moitos ouleos xuntos son molestos. A min gústame oulear só. Oulear só é bonito.
