A sombra do toupeiro
Tiven un presentimento cando vin asomar unha sombra por detrás dunha casa. Era unha sombra longa e escangallada. Non era a sombra que me asombra de Rosalía de Castro. Seguro que era a sombra de Lorenzo Xestas, O Toupeiro. Atinei ó momento. Porque detrás da sombra apareceu o devandito.
Lorenzo Xestas, O Toupeiro, era tal como a súa sombra: alto, descarnado, mal feito. Pero era un bo home. Non se metía con ninguén e axudaba en todo o que podía. Ás veces era un pobre inocente que mesmo abusaban del. Sen mala intención, pero algúns veciños ben que o utilizaban, ben que se aproveitaban.
Nacera a destempo nun simple xergón de millo que os seus pais tiñan tirado na única habitación existente da súa casa. Se é que se lle podía chamar casa a aquela chabola que había ó final da canella. O sitio, o único que tiña de bonito, era unha roda de carro, xa vella, apoiada sobre a parede na que remataba a canella.
O Toupeiro era fillo de Isolina Laverca e Eduardo Xestas, Os Cubanos. O alias xa o aclara todo: emigraran para Cuba buscando a terra prometida, o maná prometido e volveron aínda máis pobres do que foran, completamente derrotados e con catro farrapos sobre os seus lombos. Nin tan sequera unha maleta traían consigo.
Foi outro veciño, O Severino, o que lles emprestou esa casoupa na que vivían como vivían. Regaláronlles dous pares de pitas e pódese dicir que vivían a base de ovos.
A sombra do Toupeiro fíxose aínda máis longa cando pasou polo meu lado. Mirámonos e nada máis.
Baixo o prisma dos ouleos
O aire levanta da beirarrúa a bolsa de plástico... baleira. O ceo está nubrado. O reloxo marca unha hora concreta da tarde. O son dunha acordeón na distancia. E moito máis alá o ouleo do lobo. Os lobos adoitan oulear en soidade. Algunhas persoas viven a soidade nun bambán cheo de silencio, pero con agarimo.
Un neno que tropeza e cae. Medio ri, medio chora. Ergue e segue coa inocencia subindo a todos os obstáculos. A inocencia dun neno non é a mesma que a dun adulto, por moita ausencia de malicia e picardía que haxa. A inocencia é o estado da alma, do espírito limpo de culpa.
Unha rula que voa. Un coche que pasa. Un pequeno ruído que asoma. O silencio que volve. O tempo que semella que se detén, aínda que o lobo siga ouleando. Ouleo triste, melancólico, solitario, eterno e marabilloso. Todos os lobos oulean mirando para a lúa vella.
Unha ollada perdida. Un medio sorriso que se mostra. Un verso que cae do poema. E o poema que se enche cos berros que se lanzan desde un outeiro. Semellan ouleos. O lobo compón unha estampa na que rima a señardade coa arrogancia, a morriña coa inocencia. Hai ouleos que forman poesía cando o aire se espalla polo universo, polo noso universo.
O ceo pasou a gris. O neno volveu caer. A rula asentou no seu niño. O silencio rachou co ruído doutro coche. E o poema arrastrou sentimentos baixo o prisma dos ouleos. Hai ouleos que esconden ou descobren todo un poemario sinfónico.
