Por alzar a voz
Estou metido entre os cascallos da casa do Dositeo. Un bomba medio a rebentou. A min colleume camiño da fonte da Lameira e non me matou de milagre. Non creo nestes; simplemente pasaba por alí, nin antes nin despois; foi naquel momento e xa está. Porén, con milagres ou sen milagres, cagadiño de medo estou. Non sinto nada. Nin os meus propios latexos acelerados. Sei que son acelerados porque non poden ser doutra maneira.
Levabamos uns días xa de, chamémoslle, guerra. A vila de Baños de Molgas erguera a voz contra certos acordos administrativos e territoriais. Axiña acordaron de que o tiñamos que pagar. Un avión do territorio inimigo non tardou en facer das súas. Esta non era a primeira bomba que caía. Se non contei mal, xa levabamos sete. Por sorte, sen vítimas. Porque os molgueses non somos parvos e tan axiña como escoitamos o zunido do primeiro avión, todos os veciños marchamos correndo para o cemiterio e cada un meteuse no seu propio nicho. Por previsión xa estaban todos abertos. E, de morrer, pois aforrar polo menos o enterro.
A sétima bomba pilloume indo á fonte da Lameira. Alguén tiña que abastecer con auga ós "enterrados". Librei da morte e tan só unha poeira tremenda era quen de afogarme os pulmóns. Conseguín, pouco a pouco, adaptar estes ó meu respirar... algo afogado, pero, si, respiraba.
Pasado o perigo, fun á fonte e cando volvín co caldeiro da auga, os veciños aclamáronme e intentaron disimular con sorrisos o meu pantalón mollado e cagado. O medo é libre. E ante unha bomba, este, tamén rebentou. Pero sigo vivo.
Dobre infortunio
Este pingas ou relato estou a escribilo só cos ollos. Como o digo! Hai tres meses boteille peito ó asunto para poñerme diante dun coche e que me atropelase. Deume por intentar saber que pasa... que pasaba ó morrer. Por desgraza non me matou. Deixoume eivado, tollido. E, o peor, de por vida. Dobre infortunio: non morrer e non me poder mover. Non movo nada. Síntome impotente.
Tan só movo os ollos. Grazas a isto (dar as grazas por mover só os ollos tamén me parece unha carallada), unha muller que me coida ponme diante deles un ordenador. Prepárame ben a páxina na que quero escribir e empezo.
Miro tan intensamente a tecla da letra que quero escribir que, por medo, por arte de maxia ou pola forza da miña mirada, esa plásmase sobre a páxina. E así unha detrás doutra. Como non podo falar (non consigo nin mover a lingua), para marcar o espazo dunha palabra a outra, aí si que viro o cu por riba da cabeza para mover a gran tecla do espazador. Certo que cando a muller que me coida adiviña, intúe, presente que haberá espazo entre palabras, ela mesmo lle dá á tecla. Porén, a maioría das veces teño que facelo eu, pois, ela, mentres escribo, fochica pola habitación.
Teño unha muller que me coida porque miña familia non quixo saber nada de min, e non por quedar tollido ou impedido de por vida, senón pola arroutada que me deu. Que o que fixen non procede nun ser normal. Non llo tomei a mal; é máis, cando me abandonaron, brilláronme os ollos coa emoción. Co a gusto que se está só e sen facer nada...
