En cada acto, un credo estragado
Quixen multiplicar os pans e os peixes e nen tan sequera souben multiplicar as patacas. Non son Xesucristo. Patacas houbo menos que nunca. Oracións, ningunha. Traballo, moito. Que todo sexa pola realidade dunha miseria. Agora cada quen que espalle ou semente os seus pensamentos como queira.
Quixen permanecer no deserto durante corenta días e corenta noites, e case morro de sede ás primeiras de cambio. Certo que, mentres, as miñas tentacións foron moitas e inmensas. Mellor non contalas para non tentar ó demo. Tamén tentei predicarlle a algún lagarto. Lagarto!, lagarto!; non sei quen me berrou. Sería algunha alucinación con cara de beduíno. Agora cada quen que busque oasis nos océanos de area.
Quixen andar sobre as augas da presa do Muíño e púxenme coma un divino cristo. A min isto das accións milagreiras de Xesucristo non me coinciden moi ben na realidade da vida. Din que os milagres hai que merecelos. Levo toda a vida buscándoos e só atopo palabras de orballo que me din que en cada acto hai un credo esmagado, estragado, degradado. Agora cada quen que intente cruzar o río Arnoia a nado.
Quixen tirar a primeira pedra porque estaba libre de pecado. Imposible! En ningún confesionario collerían todas as miñas faltas, infraccións, culpas, transgresións... Dediqueime, entón, a xuntar pedras e penedos para formar unha presa, unha vaira para que, nesta, arremuiñasen os peixes. Agora cada quen que pesque os meus pecados ou que se libere dos seus.
A nostalxia
Quere a nostalxia facerse dona e señora dos meus sentidos, do meu xuízo ás tres e pico da tarde. Di un tal George Ball que a nostalxia é unha sedutora mentirana, e o cantante e compositor Robert Wyatt prefire as nubes místicas da nostalxia antes que o real. O dicionario da RAG define a nostalxia como un sentimento de tristeza que produce o afastamento da patria, a lembranza dun tempo pasado ou de algo querido que se perdeu ou do que se está lonxe.
Aínda que teña ou sinta nostalxia, non estou triste. Non estou afastado da patria porque esta patria é miña; a galega, ningunha outra. Somos moi propensos a lembrar tempos pasados; eu, dos que máis. Porque aínda que os houbo calamitosos, funestos, desastrosos, en xeral, foron bonitos. Chega a simple infancia para que a nostalxia reine no meu vivir.
Nostalxia do que se perdeu. Eu só perdía as vacas e o burro. Perder as vacas era recibir unha tunda da nai. Perder o burro era marchar ó muíño do Dositeo rapidiño e correndo. Este tiña unha burra e, como se ve, os burros non son tan burros. Desas accións tamén aínda teño nostalxia.
Nostalxia de estar lonxe. Tívena pero xa non a teño. Porque estiven lonxe e a patria tira, vaia se tira. Agora vivo onde quixen vivir sempre.
Din que a nostalxia adoza, dulcifica, alivia os recordos. Penso que si. Tamén din que o abrigo da nostalxia protéxenos do frío da melancolía. A esta non a vexo tan fría. Creo que a melancolía, a maioría das veces, é bonita. A nostalxia é como esa morriña (bonita) que se ceba nun ás tres e pico da tarde.
