O Manifesto Madelman
Hai uns días, cando entraba coa muller no portal do edificio no que vivimos, tamén o facía ó mesmo tempo un home que non tardou en darnos un pequeno paquete. A miña cabeza fóiseme a un dos fillos que pide bastante a miúdo cousas por Amazon. Deseguido, a muller xa mo estaba ensinando e axiña vin que viña ó meu nome. Foi instantánea a miña exclamación: "O libro de Eloy Gayán!". Tan instantánea que nin tan sequera mirara o remite. Máis non errara na miña intuición. Á esquerda constaba o seu remite.
Por medio das redes sociais sabía que presentara o seu novo libro na Coruña e como xa anteriormente me agasallara cos dous últimos ("Unha ponte a Peulla" e "A extremo!"), a dedución, a exclamación era lóxica. Ó entrar no piso, incluso antes de cambiar de calzado, abrín o paquete e alí estaba: "O Manifesto Madelman". Por certo, os tres con dedicatoria incluída.
Acabo de lelo e, aínda que semelle que farei moito conto, moita loa polo agasallo, teño que confesar que se me tome de veras. Con total imparcialidade, direi que "O Manifesto Madelman" é unha bonita forma de contar o inicio da democracia española baixo o prisma dun neno de 12 anos. Eloy Gayán fai así a política amena e entendible, cun final moi emotivo.
A novela percorre todo o ano 1976 e medio do 1977, xusto para contar as primeiras eleccións xerais democráticas logo da morte do ditador Francisco Franco, que se levaron a cabo o 15 de xuño. E aínda que todo o enfoque do libro está na política e no catolicismo daquela época, de cando en vez, asomaron asuntos que me devolveron á infancia. Fermoso libro.
