Houbo un tempo afastado, no cambio de Réxime, no que só existían esquerdas e dereitas. Só se vía a cuestión social, o arriba e abaixo, as clases populares e as burguesas, o vermello e o azul, a clase dirixente e a que unicamente vota...
Pero chegaron novos aires e houbo que descubrir que había novas gafas que poñerse. Estaban as verdes para a defensa do planeta. As lilas para buscar a igualdade da muller co home. As multicolores para respectar a diversidade sexual. As brancas para buscar a paz.
Outras para o consumo responsable. Outras máis... Outras para os nacionalismos periféricos porque non se trataba de galeguistas conservadores senón de que se respectase a identidade do país: a lingua, a cultura, o territorio para que non fose tratado como unha colonia. Custou traballo pero semellaba que se entendía ben. Tratábase de coller a realidade dende cada unha das perspectiva, analizala e protexer cada un dos seus ámbitos. Era certo que algunha persoa que se colocaba determinadas gafas non miraba con outros ollos, por iso había que facer o esforzo de lembrar día a día que a realidade era múltiple e non podiamos quedar nunha esquina sen perspectiva para vela enteira. Ás veces, ata podía resultar incómodo o maximalismo con que che reprendían pero sempre entendías que os síux tiñan que defender este poboado sobre todas as cousas e todo funcionaría se cada un dos outros amparaba o seu. Pero, hai veces, que semella que se perdeu a capacidade de ver con todas as gafas superpostas ou sen gafas (xa asimilado a visión múltiple) e descobres que non sempre é así, que quen ve desigualdade coa muller non é quen de vela co idadismo ou coas linguas. É moi cansado porque parece que non pode haber descanso e que o inimigo tamén pode estar na caseta do lado, non só enfronte.
Esta aprendizaxe non debería ser tan difícil de entender... Rufián acaba de falar da necesidade de que se unan as esquerdas soberanistas, independentistas, autodeterministas, federalistas ou confederalistas porque ve o perigo de que as acaben dunha en unha. Mais non é doado, cada forza tenta aproveitar o seu tirón, ningún cargo está disposto a perder a súa moeda e dixeron que non ata os seus. Ben é certo que el, neses nomes, incluía todas as diferenzas porque sempre o fixo con cada unha delas. Por separado andan mirando o anaco de pan duro que conseguiron, con medo a perdelo mentres busca unha bola de bo pan para repartir entre todos. Máis vale paxaro en man que cento voando, malo coñecido que bo por coñecer, o que conseguín para min que a riqueza que podiamos lograr para o común. Nesas estamos, cada un mirando para a súa barriguiña como se aí rematase o mundo. Mentres examinas así, non ves o que pasa por fóra e unha bomba pode estar caendo sobre a casa ou a aldea á que xa non poderás volver. A humanidade ten que cargar con todos eses irmáns menores que non dan medrado nin aprendido e adían o xiro da Terra, tal como pensaban os arhuacos mirando para os brancos; eles, os indíxenas, meditaban cada noite para que o planeta xirase e o día acudira á chamada; pode que o político citado sexa un deles ao que os irmáns pequenos acusan de ave de mal agoiro.
Temos que aprender a vivir sabendo que só é posible mirar desa maneira total, que nos confundiremos pero estaremos dispostas a admitilo porque imos escoitar as outras voces, que non nos aferraremos a pagos porque o importante segue a ser o común e sempre estaremos dispostas a dar pasos que nos comprometan coas outras forzas aínda que teremos que continuar cada unha polo seu camiño, en momentos determinados.
Alguén dixo o prezo que lle custaba un intelectual e encheunos de pavor porque o dun político tamén o coñecemos, o dos que gustan que lles quenten a orella ou o dos que afirman ninguén coma min mentres baten no peito coma un gorila calquera ou porco no zoo de Kabul.
Somos imperfectos. Capaces das máis altas aspiracións e dos máis baixos desexos. Anxos e demos que van cambiando as ás. Somos humanos que en cada momento histórico podemos mostrar o mellor ou o peor de nós mesmos, por iso nos teñen que educar e poñer límites. Cando non o fai a familia sabemos que se volverá contra eles porque na escola están un tempo pero á casa volven sempre e porque o perigo acostuma estar no máis próximo. Toca reflexionar, se estamos a tempo. Pensar no ben común porque onde me ves te verás, porque un día destes o médico dicía teño medo de verme no teu lugar e non sempre imos estar sans ou ser mozos. Deberíamos poñer as gafas dos máis débiles entre nós, dos que están nas peores condicións para tentar mellorar o mundo, porque houbo deuses que dixeron que os grandes deberían servir aos pequenos (pode que en sentido simbólico pero as parábolas están aí).
Nesas estamos... pensando.
