Pingas de Orballo

Disonancia cognitiva
A pinga de suor baixa polo brazo esquerdo con certa parsimonia ou pachorra. Ó mellor é polo dereito. Moitas veces non sei distinguir os extremos. Nin tan sequera o centro. Como son nacionalista...
Non só os extremos ou as beiras. Ás veces non sei diferenciar os pros dos contras, as preguntas das respostas, o de correr ou andar, o de gordo ou fraco, o toxo da silva, o home da muller. Aínda que, nestes últimos, a diferenza é palpable. Como en todos os demais. O que pasa é que quero ir de entendido falando sobre a perspectiva humana de verse sobre un buraco escuro ou á claridade dun día con moito sol. Hoxe hai moito sol e por iso notei a pinga. Máis ben a humidade. Non souben distinguir por onde baixaba. Si, mellor usar o de humidade.
Cando me din que saia, penso que xa cheguei. E cando me din que cheguei, boto a correr cara á saída. Son algo así coma torto, coma un espírito contraditorio, pero sen querer. Fago as cousas ó revés sen intención. Ó mellor é a miña mente a que non asimila os mandados, as opcións. Igual padezo un trastorno de control de impulsos, ou unha reacción paradoxal, ou unha disonancia cognitiva, ou unha conduta contrafóbica. Si, quizais leve as de ganar o de ser torto.
Torto sempre fun un pouco. Torto nos estudos. Torto nos pensamentos. Mesmo torto nos soños. Ninguén me cre cando digo que soñar esperto é bonito. A xente pensa que só se soña durmidos. Por último, politicamente, o meu xa pasa de torcedura, de distorsión.