Un é como é
Son o home que me meto debaixo da ponte de Pinouzos para escoitar a música de Morricone. Cando canso marcho para Barricovos e, subido a un dos seus penedos, canto catro temas de Sabina. Vexo como os fentos bailan ó ritmo dos meus ergutíos. O can dálle ó rabo e, de cando en vez, unha nube negra cruza o ceo molgués.
Chámome Robustiano Suárez Currás. Todos me chaman O Caxato. Son delgado coma un caxato. O alcume non me molesta porque un é como é, ou como o botaron a este mundo.
A min botáronme o ano en que a porca de Sergio, O Pardal, empreñou cun xabaril. Por certo, a porca pariría unha mestura de porquiños domésticos e porquiños bravos. O asunto seica trouxera o seu aquel. Incluso certas personalidades políticas e mesmo relixiosas se achegaron para ver o nacemento, aproveitando, iso si, a que estaban tomando as augas no balneario de Baños de Molgas. Diso xa choveu.
Porque paso dos 60 e dentro de catro chegarei ós 70. Non coñecín outra vida que a de xogar polas airas, cavar as fincas, rozar os toxos e andar no monte con tres vacas, un burro e lembro que, ó principio, cando aínda era un cativo, unha ovella. Tamén sempre tiven porcos e porcas, aínda que estas souberon comportarse e non se desmandaron buscando algún porco... bravo.
Deixo o eco de Sabina cruzando a Porfía e marcho para a casa escoitando a Manolo Escobar, que non todo vai ser xente de armas tomar. Cómpre algo de folclore nacional. Entro na vila, pola Cagalla, cantándolle un responso a un gato que se atopa morto debaixo do canastro de Ricardo, O Peregrino.
Impacto psicolóxico
Vindo de camiño para a terraza dun café veume á cabeza unha nova que aparecera hai tempo en algúns xornais sobre o famoso apagamento que sufriramos o 28 de abril. Seica o 61,8% da poboación sentiu medo durante esa "catástrofe". O impacto psicolóxico, polo que se ve, foi enorme. Estamos perdidos!
Ante isto, a memoria escaravella na cabeza e penso naquela idade na que non tiñamos luz nin aparellos informáticos con que matar o tempo. A claridade era un candil ou un farol ou unha simple vela de cera que había que apagar, tanto uns coma a outra, para non gastar, para aforrar. Todo o demais se realizaba ás cegas ou por intuición.
Matar o tempo. Tampouco había tempo para matar o tempo. Os exercicios ou contas (hoxe, deberes) e as labores agrícolas non deixaban a un moi libre. Logo, para máis carallos, polas noites, había que rezar o rosario. Miña nai era de misa diaria e rosario nocturno.
Os momentos nos que se podía saír a xogar ás airas eran poucos e moi curtos. E co oído presto a unha chamada da nai. Certo que eses dez, vinte minutos valían máis que todas as calamidades restantes, incluso máis que algunhas labazadas extras por non obedecer á primeira chamada.
Impacto psicolóxico do apagamento. Na miña época da nenez tal estrés psicolóxico estaba na maldita educación, non só da miña nai (á cal, pobre, agora mesmo lle estou agradecido), senón tamén na sociedade daquel tempo. Aquela ditadura, aquela costume social de endereitarnos como fose, facía que mesmo desexase que lle ocorrese algo grave. Pobre. Pobre ela e pobre a miña inocencia. Naquela infancia o impacto psicolóxico non era a falta de luz.
