Pingas de Orballo

A nado e en patinete
Queimei as naves e botei a nadar. Se Juan Luis Guerra cruzou o Niágara en bicicleta, por que eu non podía cruzar o Atlántico a nado e, ós cachos, en patinete. Saín do pequeno porto de Lira, en Carnota, unha mañá, cedo, con néboa espesa. Non tardei en cruzarme coa Perla Negra. Ninguén me viu. Para min que Jack Sparrow estaba na bodega... durmindo a borracheira.
A non sei cantas millas náuticas (como son da Galicia profunda só sei contar en metros), vin un cacho bicho tiburón branco. Acordeime do Spielberg e da mala fama que lle deu ás quenllas. Esta, ó pasar á miña beira, ergueu unha aleta e chocouna coa palma da miña man dereita. Saúdo de amigos.
Pasaron outras tantas millas náuticas e a canseira asomaba xa por todo o meu corpo. Mais, contra o feito xa non hai remedio. Seguín cruzando o Atlántico intercalando as brazadas co patinete. Este useino pouco, pois as ondas eran grandes como a torre da igrexa de Baños de Molgas e, o movemento, polo tanto, moito.
Xusto nun momento no que soltei o patinete, vin ó lonxe un chorro de auga tan alto que, aínda que son da Galicia interior, souben que aquilo tiña que ser unha balea. Que carallo, non tardei en descubrir que era Moby Dick. Acordeime do Herman Melville, do John Huston e do Gregory Peck ou capitán Ahab. A balea era tan enorme que, medo non, pero respecto tívenlle un pouco. Porén, ó pasar á miña beira os dous nos miramos de esguello e ela soltou tal chorro que menos mal que xa ía mollado, senón púxame coma a un divino cristo. E, si, cheguei mollado a Nova York logo de non sei cantos días.