Non é lista ela!
Solicitei unha autorización para instalar unha antena de telefonía móbil no corno dunha vaca. En concreto, na Turina. Como esta foi e aínda é de armas tomar, estou acumulando uns carrouchos de millo para, cando chegue a ocasión, pillala a man. Coller a Turina para xunguila sempre tivo o seu aquel. Menos mal que como as cousas da administración van como van, é dicir, peor aínda que unha andaina ó ralentí dun sapoconcho. Mentres espero pola autorización paso cos aparellos por diante dos ollos da vaca para que se vaia acostumando.
A Turina é desas vacas que, ó intuír que andamos detrás dela para xunguila, levanta o rabo e non tarda en abeirar; coma quen que lle escapa ós tabáns. Non é lista ela! Na casa xúnguese ben porque a collemos na propia corte e non ten para onde escapar, pero cando imos ós toxos a Sudalomba, alá no monte Medo e moi cerquiña d'Os Milagres, ergue o rabo e... patas para que vos quero. Por veces houbo que ir por ela á casa, é dicir, a tres quilómetros do carro. Aclarar que, cando chegabamos co carro a onde estaban as gavelas dos toxos, soltabamos a xunta para que pacesen algo mentres cargabamos ou mentres aínda rematabamos de rozar as 90 ou 100 gavelas que levaría a carrada. Levabamos carrouchos de millo nos petos do pantalón ou da gabardina para ensinarllos e que se deixase coller. Non era lista o carallo da vaca: botábase a abeirar nun amén.
Agora mesmo estou a ensinarlle o medio caldeiro de carrouchos que xuntei, a ver se se decide a comelos. Estase achegando, pero o rabo tamén o está levantando xa. Non sei eu...
Relato sen xeito
Catro menos vinte e cinco da tarde. Case 40 graos de temperatura. O ceo está gris. A ver, oh; como vai estar o ceo gris se hai un sol do carallo. É igual; este será un relato sen xeito e escribirei o que me saia das entrañas ou das asaduras. Hai reloxos dixitais en varios aparatos da cociña que marcan a hora exacta. Hainos que os teño apagados; non quero que marquen nada, a ver se así consigo enganar ó tempo. O tempo é certo que non é necesario marcalo. El pasa e pasa e pasa e todo o pasado vólvese recordo e os recordos aparecerán ou non. Depende das ganas que teña de pensar. Eu penso sempre e moito, pero é outro cantar.
Catro menos vinte da mesma tarde. Seguen os case 40 graos de temperatura. En cinco minutos o tempo pasou pero pouco cambiou. A vida, digo. E o que arrodea á vida. A vida, por veces, é fodida. É unha quimera. Veña, si, tamén é unha alegría. A vida é como un bambán, como un acaneadoiro, como unha carrandiola, como un arrandeadoiro, como unha carriola, como un cinchón, como un dindán, como unha randeeira, é dicir, a vida é un ir e vir, un tornar e volver constante. A vida hai que vivila.
Catro menos cuarto da sempiterna tarde. En cinco minutos máis... que carallo baixaron os graos; segue exactamente igual a mesma calor, aínda que o ceo siga gris, máis ben negro xa. Que é mentira, claro. Porque o relato segue a non ter xeito grazas ó paspán que o escribe. Tal pasmón está a refregar os ollos; quizais por vergonza ou porque, vale, si, pódenlle proer algo. E todo o que proe hai que rañalo. Agora morde unha uña. Se só fora unha... As súas placas córneas nas que rematan os extremos dos dedos son xa un caso perdido. Mentres morde nunha ponlle fin a este relato sen xeito. Xa está.
