O festival da creación

Onte estiven de viaxe. Iso si, só dende o Cantábrico ao Atlántico. O meu horizonte continuaba a ser o infindo, o infinito dos mares e o seu misterio. E como en todo misterio que se preza, hai tamén albura de nubes que se sosteñen a si mesmas e mais outras que vogan ou flotan coma elas. Son estas, con todo, seres vivos que ou ben danzan nas alturas ou, se for preciso, saben vogar tamén sobre ondas danzantes. Así veñen sendo as miñas brancas gaivotas. Brancas digo, mais non sempre así o son. Un par delas, boas irmás, acompañeinas, coma bo veciño, tras naceren hai algúns meses próximas a min nunha azotea veciña non distante da esvelta e firme Torre de Hércules da cidade herculina. Un trasno pintoumas de gris tras elas naceren, mais sei que pasado un certo tempo volverán elas ao seu, á brancura da que proceden. Pois, como din que dixo Píndaro, hai que volver sempre ao que un é. Ao que un de verdade ou en realidade sempre foi ou sempre é. Neste proceso están agora as dúas pequechas irmás que nesta mesma tarde accederon a visitarme. O seu destino son as alburas, mais para iso hai que dar tempo ao tempo. Elas niso están. E mais eu.
Nunha destas hercúleas torres -onde tamén a min me construíron por destino ou azar o meu niño- acompañei intrigado o seu bo facer misterioso nun tellado próximo. Un traballo humano -demasiado humano- destinado ao nacer das crías, obra dunha nai gaivota e dun pai ídem namoradas, brancas elas coma anxos benditos. O raro para min era que de pais tan brancos xurdiran dous fermosos fillos (ou fillas?) de cor gris tirando a escuro. Mais calei e non protestei. E esperei. Acudín agora a esa pequena máquina que todos máis ou menos tecleamos e asegureime de novo de que as crías das gaivotas pasan arredor dun ano (ou algo así) emborralladas. En fin, cousas da vida...
En calquera caso, isto vén a conto do que me acaba de ocorrer neste mesmo serán. Subín as escaleiras para o meu ritual paseo na azotea por enriba do oitavo piso. Hai alí unha dobre azotea a dous niveis diferentes. Tamén algunhas chemineas nas que se pousan de cando en vez as gaivotas. Sen me achegar demasiado ás compañeiras, voantes ou non, vexo que desta vez son máis ca de costume. Levaba eu no peto anacos de pan bendito para llelo repartir ás albas gaivotas, por aquilo de “fai o ben e non mires a quen”. Só con vérenme entrar pola porta que dá á azotea adoitan convocar a berros, dende o alto ou alí pousadas, unhas a outras, proclamando a noticia de que alí está de novo o estraño benfeitor.
Esperaba, pois, que algunha das miñas amigas se beneficiasen do meu querer. Mais estrañoume que desta vez semellaba seren máis numerosas e situadas ademais en diversas alturas. Empecei, pois, a lanzar anacos de pan pouco a pouco dende a primeira azotea á segunda máis baixa ceibándolles palabras amigas que ben seguro me entendían (pois faláballes en galego). Mais as gaivotas desta vez case non se movían, como eu esperaba, para lles arrebatar o maná bíblico a outras compañeiras, tal e como elas adoitaban facer outras veces... Pouco tardei en descubrir o seu segredo, aprendendo así por primeira vez como sería no seu tempo o paraíso (se é que tal marabilla houbo) ou como poderían ser esta terra nosa e o universo enteiro cando deixen de existir estúpidas guerras e exterminios. Nunca eu baixara da azotea tan contento e feliz como esta tarde...
Que pasara? Ata agora non as vira... Mais de súpeto fiquei moi sorprendido cando me decatei de que no chan mesmo da azotea viñan agora a pé e por primeira vez cara a min unha e despois a outra das crías de cor escura coas súas ás timidamente abertas e o seu infantil e fiducial contento. Alí estaban, pois, tamén elas. Ata este intre inefábel só puidera observalas no tellado do edificio fronteiro onde naceran. Separábanos unha rúa, alá no fondo, de viandantes humanos coa súas présas e os seus trebellos enxeñosos. Agora víaas directamente á miña beira -tan humanas elas como eu o querería ser- e presentadas a min solemnemente en sociedade por toda a súa ampla parentela.