Reflexións do meu amigo Balbino acerca de...

O actual goberno do presidente Sánchez
Esta segunda etapa do goberno do presidente Sánchez acaba de cumprir dous anos. Si, xa pasaron dous longos anos dende aquel día de xullo no que, no medio das vacacións e das calores do verán, os cidadáns fomos convocados por primeira vez en toda a nosa historia democrática ás urnas nesta época do ano para elixir un novo goberno, que resultou ser o mesmo que xa estaba. A pregunta que o meu bo amigo Balbino faise é: de verdade optamos os españois por apoiar ao presidente Sánchez? E a resposta a esta cuestión non deixa de ser ambigua, depende da cor do cristal co que a miremos. Porque gañar, o que se di gañar non é que o conseguise o noso actual líder, agás que nalgún universo paralelo consideren que 120 é superior a 136, que son os deputados que conseguiron respectivamente o PSOE e o PP nesas últimas eleccións xerais. Pero haberá quen pense que o importante non é o resultado nas urnas senón os acordos aos que se chegue posteriormente entre partidos. E isto, desgraciadamente, é unha mala práctica do noso sistema electoral: non importa o que vote a xente, importa o que se arranxe despois nos despachos.
Pero, sexa como sexa, chegamos ao ecuador da lexislatura e é un bo momento para facer balance. E aquí é onde habemos de aplicar outro famoso refrán, aquel que di que "cada un conta da feira segundo vaille nela". Por iso o mellor para examinar ao actual goberno é que teñamos en conta só datos incontestables e opinións de organismos internacionais, aos que se lles presupón imparciais.
Lembra o meu amigo Balbino que España segue tendo o 25 por cento do paro da Eurozona e o maior paro xuvenil do continente. Con todo, a economía do noso país é, segundo a OCDE, a que máis crece entre os países desenvolvidos, case catro veces máis que o bloque comunitario. España tamén subiu no índice de competitividade mundial, aínda que só fose un posto. O gran problema é que non sempre os cidadáns perciben esa boa marcha da economía, os prezos subiron máis que os soldos e son moitos os fogares aos que cústalles chegar a fin de mes.
É verdade, como lembra Balbino -que acaba de converterse en pensionista e sabe disto-, que as pensións subiron varios anos seguidos con arranxo ao IPC, cousa que non ocorreu cos soldos do resto da cidadanía, a pesar do cal a media das pensións en España está por baixo da doutros países da nosa contorna, como Italia, Irlanda ou Francia, pero por riba da media europea e de boa parte dos países da OCDE.
Quizais unha das cousas que máis percibe a cidadanía é a presión fiscal que, segundo lémbrame Balbino, incrementouse de maneira notable. Ata 94 subidas fiscais sufrimos nos anos de goberno de Pedro Sánchez e existe entre os contribuíntes un máis que xustificado terror a Facenda. Moita xente ten máis medo a recibir unha carta do Fisco que ao resultado dunha análise de sangue.
Algúns servizos públicos sufriron unha deterioración importante nestes anos, bo exemplo diso foi o apagamento que sufriu todo o país a finais de abril e cuxas causas inda non se aclararon de maneira oficial, pero que a maioría dos expertos achaca á falta de investimentos na rede eléctrica, que non está preparada para o incremento de fontes de enerxías renovables. Outro exemplo desta deterioración son os constantes problemas que sofren os usuarios dos trens por falta de investimentos na rede ferroviaria, incapaz de absorber a oferta das novas compañías que accederon ao noso mercado, ou a penosa imaxe que dá o aeroporto de Barajas, principal porta de entrada a España, con centos de persoas durmindo nas súas instalacións inzadas de chinches.
O sistema constitucional e a igualdade que este garante sufriu un duro revés con medidas que non gozan do consenso da cidadanía, como son a aprobación dunha lei de amnistía para algúns políticos cataláns ou o recente anuncio da cesión da xestión de todos os impostos á comunidade autónoma de Cataluña, o que xerou a protesta xeneralizada do resto de comunidades, incluídas as gobernadas polo PSOE. Esta última cesión mostra a debilidade dun goberno que non conta con suficientes apoios para sacar adiante uns orzamentos -de feito prorrogáronse dúas veces as actuais contas públicas- e ao que os seus socios non deixan de exporlle demandas para seguir manténdoo no poder. Mais, como dixo Felipe González, unha cousa é estar no poder e outra moi distinta gobernar.
En materia de dereitos víronse algúns avances coa aprobación de certas leis non exentas de polémica, pero outras, como a chamada "lei do si é si", resultaron un serio fracaso con resultados contrarios ao que se esperaba delas. Curiosamente o noso país, rexido por un goberno que se confesa como moi feminista, caeu ao posto 27 na clasificación de mellores países para ser muller.
Preocupantes son tamén a mostras de racismo e a violencia xerada por grupos ultras contra inmigrantes de maneira xeneralizada como os sucesos lamentables que se están vivindo en Torre Pacheco. Hai quen afirma que estes incidentes ven agravados pola falta de efectivos policiais, do mesmo xeito que o incremento do tráfico de drogas no estreito de Xibraltar, onde se viviu o terrible atropelo dunha lancha da Garda Civil con dous axentes falecidos.
Pero seguramente o maior problema deste país segue sendo a corrupción. No informe publicado o pasado 8 de xullo pola Unión Europea esta aprecia serios problemas con respecto á división de poderes e á independencia xudicial, o que por certo motivou xa unha folga do persoal da Xustiza. Tamén se sinala neste informe que se aprecian posibles problemas de corrupción na contratación pública ou no financiamento dos partidos. E segundo outros informes da UE as empresas perciben máis corrupción agora que antes de 2018. No índice de percepción da corrupción o noso país baixou ao posto 46 dun total de 180 e entre os membros da UE está no posto 16. Isto afecta loxicamente aos investimentos estranxeiros; no índice Kearney, que mide o atractivo dos países para os investidores, España pasou do posto 9 ao 11 pola inseguridade xurídica ou a insuficiente protección do dereito de propiedade. Este último problema percíbeo igualmente a cidadanía polo exceso de garantías que a lei concede á okupación. O propio Banco Mundial deu un serio aviso sobre a deterioración institucional e a corrupción no noso país. De feito, España deixou de ser considerada como unha democracia plena e caeu nos índices internacionais de transparencia. No índice de liberdade de expresión España baixou de 0,91 a 0,86 e países como Nixeria ou Honduras supérana.
Todos estes problemas, que a uns pareceranlles significativos mentres que outros lles quitarán importancia, aconsellarían que fose a cidadanía a que decidise se volve confiar en Pedro Sánchez ou se lle retira o seu apoio. Pero todo apunta a que non se dará voz á xente porque, como afirma o meu amigo Balbino, "as eleccións as carga o demo". Pois iso...