Bailar sobre a propia tumba
Un ola. Un adeus. Un instante de silencio. Un berro seco. Un silencio cada vez máis longo. Unha palabra. Varias pingas de orballo. Un círculo. Un triángulo isóscele. Un ouleo cheo de carraxe. E que o san Benito nos acompañe
neste tempo que furga polo embigo da indiferenza. Se de noite todos os gatos son pardos, de día todos os lobos oulean desde as toxeiras da nostalxia.
Un bico. Un abrazo. Un saúdo. Unha alegoría. Un soño. Un conto. Unha novela. Un silencio cada vez máis longo. Un berro cada vez máis seco. Un ouleo con máis carraxe. E que a sombra que produce a conciencia se estire e se encolla segundo a comenencia. Se tiro a pedra e escondo a man asumo a covardía do tempo que vivín. Mellor coller a tranca de castiñeiro e botarlle peito á afouteza.
Unha rula. Un toxo. Un amieiro. Un carballo das Mestras. Unha doniña. O can Uriarte. O lobo que segue e segue a oulear carraxe. O lobo que quere rachar ese silencio que cada canto é máis longo. O berro que cada pouco é máis seco. E que, ás agachadas, as covardías se esparexan polo aire para que manquen, para que fagan dano. Se non é boi é vaca, mentres a pobre ovella negra intenta pacer dunha esperanza verde; máis que verde.
Un minuto. Unha hora. Un día. Unha semana. Varios meses. Un tempo que pasa. Un silencio que segue. Un berro eterno. Unha alegría efémera. Un ouleo inmortal. E a vida que se bambea polas carrandiolas da melancolía ou polos acaneadoiros das dúbidas. Se asubío non canto e se canto non asubío. Queda bailar sobre a propia tumba; mentres berro, mentres ouleo... en silencio.
