As emisións tardías, delito de Lesa Patria.
"Todo o que compromete a seguridade exterior do Estado, é principalmente a traizón. Ademais, certas formas de rebelión que causan estragos inmensos na economía ou na moral dun pobo".
Está tan claro que pouca análise require. Un Estado débil é un Estado inseguro... ¿Pode haber fortaleza, seguridade, respecto, nunha economía resentida, retardada polo noctambulismo? ¿É, ou non é, traizón que as autoridades, eses "condutores" da Patria, nos permitan golfar na noite, á hora de economizar enerxías, e de recupera-las propias para lograr un amencer reconstituído, enérxico, produtivo?
¿É, ou non é, rebelión, levarlle a contraria á natureza, ¡ao mesmo Deus!, que fixo a noite para sedimenta-las ideas, e de paso, para incrementa-las forzas? Tamén está a inmoralidade, que se encubre e multiplica coa noite, na noite...
¿Sofre, ou non sofre, a Patria, co trastocamento horario? Viaxemos, tal que á Suíza laboriosa, e despois comparemos: ¡Un país con poucos recursos naturais, e hai que ver como madruga..., como progresa!
Para máis inri, os mellores programas adoitan poñelos na sobremesa da cea... ¡Adrede, claro! Así pasa que, ao día seguinte, ímonos da cama sen darlle unha aperta ao/á cónxuxe, e ata sen afeitarnos! Ímonos famentos, que xa nos darán un piscolabis no bar da esquina, tordeando, mal conducindo e mal conducidos; por se isto fose pouco, ou non fose grave, co mal carácter que proporciona unha mala durmida, que así nos comportamos despois, ¡consecuencia lóxica!, cos de arriba, cos de abaixo, e incluso coa clientela.
¿O século XXI traeranos mellores amenceres? ¡Os vellos verémolo desde Arriba, desde moi arriba, así que..., xa vos felicitaremos..., se procede, se tedes escarmentado na xeración precedente!
-.-
Estabamos de ruada na casa do Ferreiro, que era a Grande do lugar, precisamente agardando polo Elvio da Nogueira, que o mandaran á taberna de San Cibrao por un paquete de figos pasos, ¡miserias da posguerra!, para que os vellos tivesen algo que xogar, que apostar. Nisto alguén petou na porta coas propias zocas, que nin que houbese lume..., e habíao!
O propio Elvio, co paquetón dos figos na man, e berrando coma un tolo:
-Fóra todos, que está ardendo a casa do Rego!
Claro que saímos, tan xuntos como nos permitiu aquel enorme portalón que daba á eira, pero parounos o señor Severino, que tiña moito mundo, ¡curtírase en Bos Aires!
-¡Alto aí! ¡Volvede á cociña e collede cantos cacharros atopedes, sella incluída!
E ao seu afillado da casa, ao Severiniño, agarrouno pola chaqueta:
-Vouche aparellar a besta e saes de inmediato, a galope, para San Cibrao. Se non sabes tocar a rebato, ti dálles, sen parar, ás cadeas da torre, ata que che sangren as mans!
Na casa do Rego xa se foran á cama, pero algún tizón da lareira debeulles quedar aceso e esvarou para xunto da leña que a tiñan..., a secar! Tan apurados estaban, tan apurados se viron, que se dedicaron a sacar o gando antes de chamar aos veciños. Nisto, que o Elvio pasaba naquel intre por diante da casa lapeante...
Non podo esquecer a escena, nin eu nin os meus riles, de tanta auga como axudei a carretar desde o rego, ¡e menos mal que se trataba da casa do Rego, que o tiñan cerca!
Cando oímos soar as campás, rachando o silencio da noite, xa tiñamos o lume medio apagado, e o gando recollido nas eiras das casas máis próximas. Pero o rebato non foi inútil pois acudiu media parroquia, así que aquela mesma noite organizáronse comisións para ir ao día seguinte ás parroquias da contorna en petición de colecta para reconstruírlles a casa. Por certo, unha anécdota que debe quedar rexistrada: Cando meu pai lle falou do incendio ao médico Santiso, de Castroverde, este, que levaba posto un abrigo "Loden" (abrigo austríaco, tirolés), color café, tirouno do lombo e dándollo a meu pai, díxolle: "Para David, e se lle queda grande, ao xastre págolle eu!". ¡Non só era un médico dos corpos, así que o terán Aló Arriba, nesa lista do primeiro de Novembro, e non precisamente ao final!
Aquela lección de cidadanía, de amor ao próximo, lembrándoa hoxe tamén me serve para opinar que a inmediatez, a improvisación..., para o lume e pouco máis!
Os inventos dos últimos..., poñamos 50 anos, ademais de apagar o lume con extintores caseiros, aínda que non en tódalas casas, apagáronnos infinidade de ansias, pero creando outras angueiras incomparablemente máis febrís. Os avances tecnolóxicos deformaron a nosa percepción de moitas realidades, inmersos nisto que deron en chamar, ¡e con razón!, cultura da inmediatez, que nos fai cadora máis impacientes. ¡Canto máis rápido logramos unha cousa, máis queremos correr; auténtico frenesí! ¿Isto de apertar botóns non nos fará máis incompetentes, máis inútiles, máis..., pasotas? ¡A resposta..., no século XXII!
-.-
As présas. Co seu embruxo, as horas do día parécennos insuficientes para cumprir coas nosas responsabilidades; así, cando cedemos aos seus ditados, estamos perdendo o interese por esforzarnos para conseguir metas máis importantes, que adoitan ser as de longo prazo. Como consecuencia desta cultura da inmediatez, abocados ao "facer" e ao "ter", mínguasenos o tempo do "ser", o de ser perfectibles, pois o de ser perfectos xa se sabe que é unha utopía. ¡Aquela caída do Paraíso Terreal deixounos inválidos, mutilados!
Sebastián Girona, analizando a ansiedade e maila depresión, dixo desta última que é, concretamente, un exceso de pasado; e da ansiedade, que é un exceso de futuro. ¡Está ben: unha multa pauces, beaucoup en peu de mots, concis! Para combatelas, temos que estar presentes ao cento por cen nas cousas que nos pasan, ¡no momento mesmo en que nos pasan! En definitiva: que temos que recuperar e/ou desenrolar o noso nivel de control persoal!
Os beneficios da tecnoloxía moderna son o resultado dunha determinación secular incansable; ¡secular! Tomar conciencia disto pode, ¡debe!, axudarnos a estar agradecidos aos nosos predecesores, e á vez motivarnos para facer un uso intelixente e responsable destes adiantos. Pero nestas présas tamén hai frustración porque, en moitos aspectos, ademais de envelenar o ambiente, escravízannos, lévannos ao estrés, á ansiedade, á avaricia. ¡Só nos falta pedir que nos leven a comida á boca!
¿As présas por falar?
"SE NECESITAN DOS AÑOS PARA APRENDER A HABLAR Y SESENTA PARA APRENDER A CALLAR", Ernest Hemingway.
¡Que si, Hemingway; que si; que tamén mo di a miña experiencia!
-.- Gómez Vilabella, Xosé M.
