Pingas de Orballo

O Lobo
Chuvia. Orballo. Trebón. Saragana. Arroiada. Chuvascada. Ballón. Molladura. Temporal. Choran os escornabois bágoas de orballo? Vixían as toupeiras ás lesmas cuns anteollos de cristal? Nadan os pardais polas augas bravas do río Arnoia á altura da ponte das Cepas? Nótase o silencio onde hai moito ruído? Simplemente, o lobo oulea desde o alto dun outeiro.
Mentira. Trola. Andrómena. Embuste. Falsidade. Fábula. Alburgada. Bóla. Pode o ourizo cacheiro empreñar cando forma nobelo? Pode o lobo trotar por entre as toxeiras do Medo? Pode a señardade deixar que as trolas da infancia se acomoden sobre unha almofada branca? Pode o ruxerruxe dunha fantasía facerse realidade? Poden os contos contarse sen falsidades? Simplemente, o lobo oulea desde o baleiro da soidade.
Cansado. Farto. Esgotado. Rebentado. Moído. Fatigado. Laído. Derreado. Quizais a bile chegue á boca cargada desa carraxe que nos sobe cando algo non é como queríamos que fose. A bile é ese líquido amargo segregado polo fígado e recollido na vesícula biliar, de cor entre verde e amarela, que actúa na dixestión. A bile, que carallo, é a amargura acompañada de maldade. De aí a carraxe. Por veces, o lobo oulea cando a carraxe lle incha, lle infla o peito.
Falar. Conversar. Dialogar. Latricar. Leriar. Baduar. Esbardallar. Parlar. Parolar. Parrafear. Que dicir cando se sabe que o que se diga non servirá para nada? De que se fala cando non hai nada que dicir? Con que palabras enches o silencio? Con que pensamentos sementas ese baleiro, esa vertixe que te marea? Os ouleos do lobo óense ó lonxe. Oulea detrás dos toxos do Medo. O lobo oulea e racha o silencio. Segue o baleiro.

Non teñen conciencia
A inocencia é o saco no que mallan os opresores. A mala hostia é esa carraxe que sobe polo peito e rebenta con insultos ó torto e ó dereito, a darlle cun sacho. Cun sacho había que darlle a eses tiranos que se aproveitan dos inxenuos. Hai tiranos físicos e hai déspotas comerciais. Hai individuos que pensan que os demais suxeitos somos parvos. A maiores dos inocentes.
Hai escuridade en plena luz do día e hai silencio nun berro seco. Hai conciencia no inocente e maldade no opresor. Hai piollos que se multiplican na cabeza e sambesugas que chupan o sangue. Hai sangue que se envelena e os actos saen a esgalla e ás cegas. Hai perversidade nunha ollada que mata.
Hai idas e voltas, paseos en balde, mareos, promesas, esperas e, ó final, para nada. Para que a carraxe, o cólera, o furor, a rabia, iso si, explote dunha vez e non queda outra que, ó opresor, cantarlle as corenta, botarse a el coma un can doente, poñelo como a unhas nabizas. Porén, aguantan estoicos e... nin puto caso.
Os ollos son o espello da alma. Tamén son a pantalla da xenreira. Chega unha acción mal dada, un abuso no inocente para que nos ollos reflictan batallas e guerras, bombas e golpes de sabre, puñadas e traizóns. Hai miradas asasinas, miradas que matan. Como hai palabras que mancan. Aínda que, ás veces, non queda outra que mandar eses dardos para que atravesen conciencias.
Os tiranos, os opresores, os déspotas, os malnacidos, os potentados, as grandes empresas, as grandes compañías non teñen conciencia. E collen á presa máis débil, á presa inocente para fincarlle as garras, as gadoupas e abusar dela. A inocencia é unha saca na que baten os déspotas.