Pingas de Orballo

Por un pozo escuro
Grazas á vida, que me deu tanto..., di Alberto Cortez. A vida dá e quita, pon e saca. Dá esperanza e furga coa desconfianza. A esperanza non se perde nunca e a desconfianza... a desconfianza ou o receo ou a reticencia baixa por un pozo escuro, sen fondo e cheo de baleiro, no que a vertixe penetra nas entrañas do infeliz, do malfadado, do inocente. Din que a confianza hai que ganala e a esperanza hai que buscala, sentila... tela.
Grazas á vida, que me deu tanto... Labazadas a esgalla, bicos ás moreas, berros desde as serras, silencios nas carballeiras, carraxes nas pelexas, versos nos poemas e ouleos, moitos ouleos baixo o reflexo da lúa vella.
A confianza é como ese papel cheo de engurras que, por moito que o explanes, que o alises a perfección xa vai no carallo. Ou como ese parágrafo mal escrito que, por máis que se corrixa, sempre hai unha palabra que coxea no ritmo, no estilo, na rima, no significado. A confianza, cando cae, faino por esa saca sen fondo e sen fin, porque a fiúza estaba tan alta que cae, lóxico, desde moi arriba.
Grazas á vida, que me deu tanto... Deume confianzas e medos, carreiras e leitos, asubíos e máis berros, cantares e máis berros, bailes e máis berros. Deume unha infancia chea de berros, unha adolescencia chea de berros, unha madurez chea de berros. Berros que se volveron ouleos e máis ouleos. Son o lobo que oulea desde o baleiro, desde a vertixe da desconfianza, desde o pozo escuro e sen fondo.

Nunha cadeira de rodas
Corro. Escapo. Fuxo. Marcho. Non hai quen me mova desta cadeira de rodas... negra como a morte. Partíronme as pernas coa tranca da porta dunha corte. Cinco malnacidos. Porque lles chamei a atención. Que mirades, lles dixen. Mirábanme de esguello. Pareceulles mal. Sen preámbulos, un colleu a tranca da porta da corte do Secundino, o fillo da Doniña, e bateu en min. A Doniña, en realidade, era Asunción. Aínda é. Pobre, xa a quero matar. Anda polos 100, pero vive.
O que estou medio morto son eu. Da noite para a mañá vinme impedido, tolleito, tollido, eivado por cinco bandidos que me miraron de esguello. Maldita a hora en que lles dixen algo. De correr polas carreiras dos Poulos, de escapar polas rúas de Baños de Molgas, de fuxir polos montes da contorna e de marchar cara ó bar a tomar un café, véxome agora nunha carreira de rodas, da que non me podo mover. Partíronme, crebáronme as pernas.
Con que ansia me tiraba agora mesmo ós toxos. Con que ledicia me metía agora mesmo pola canella que leva a Os Milagres. Porén, o único que me queda é soñar con iso e pensar que algún día o farei de novo. Pinta mal o asunto. As pernas romperon por varios sitios. Mallaron en min como cando se degraña, cando se debulla un saco de millo. Levei paus a esgalla. Coa tranca da porta da corte do Secundino, o fillo da Doniña.
Miña nai pariume un mes de abril e chamoume Gervasio. Sempre andaba a correr, a escapar das labazadas da propia nai, a fuxir dos abusóns do colexio e sempre marchei co rabo entre as pernas ante as miñas covardías, os meus medos. Agora síntome e véxome tolleito nunha cadeira de rodas.