Vivir a vida / Advento (1)

A man de obra poñémola nós.

Mestre que foi dos de "A ferrado"
Unha vida ben levada, ben traballada, é un advento, unha esperanza, unha acreditación para entrar no Ceo.
Os materiais recibímolos, todos;
pero o modelado é reversible,
incúmbenos individualmente.
"Cada uno de nosotros es único, como lo es nuestro ADN o nuestra huella digital. Cada uno de nosotros tenemos sueños, pasiones y talentos únicos, que necesitamos expresar, desarrollar y vivir".
Esther Aranda.
-.-
Un consello previo, ou primordial, o principal deles: Antes de lerme pídovos encarecidamente que vexades os "Consellos" de Paulo aos filipenses. ¡Non teñen desperdicio! Tédelos no punto 4, así que eu, aquí e agora, só copiarei o que lles/nos dixo no seu 4.6/7: "Estade sempre alegres no Señor. Repítovolo: Estade alegres. Que todo o mundo vexa o bos que sodes. Non desacouguedes por cousa ningunha. En todo presentádelle a Deus as vosas peticións con oracións de súplica e acción de gracias. E a paz de Deus, que supera toda intelixencia, custodiará os vosos corazóns e os vosos pensamentos en Cristo Xesús". ¡Amén!
-.-
Pedagoxía da auto formación
Non vou falar das "nosas circunstancias", que ese é outro tema; tratarei, sucintamente, das posibilidades intrínsecas de toda persoa, normalmente dotada, que o somos, afortunadamente, a maioría. Tampouco se nos pide un entendemento brillante; co de cada quen, aportando vontade, e algo de disciplina, todos somos capaces de transformar en auténticos milagres as rutinas cotiáns. ¡Dixi!

Intrínseco. Todo aquilo que nos é propio é esencial. Xa que somos individuos, séxase, iguais a nós mesmos, tamén seremos responsables, a título individual, de canto ideemos e fagamos. ¡Os méritos, pero tamén os deméritos, son persoais!

Ninguén pode vivir por nosoutros, así que, morrer, tampouco. Con todo ser evidente, que pouco nos decatamos da responsabilidade e da transcendencia dos nosos actos, por intranscendentes que nos parezan! Os que vimos do franquismo tomabamos a chirigota aquela presunción de don Hermenegildo de que el só era "responsable ante Dios y la Historia". Aínda sen ser "caudillos" somos responsables, ¡todos, ante toda a humanidade!, pois nada facemos que non repercuta, pouco ou moito, en toda a esfera terráquea, contribuíndo, cando non a mellorala, si a empeorala. ¿Como, cando? ¡Só con acender un cigarro xa o estamos facendo!

En xeral, imos deixando a nosa análise para o último día, e con iso facemos coma o mal estudante que esconde os apuntes ata a véspera do exame. Daquela procede:

Limar, puír sen descanso, día a día, tan pronto como teñamos "uso da razón", pois o mellor descanso está na satisfacción xustificada; e así ata que a nosa obra de arte, a propia maduración, cheguen a termo, que será, que debe ser, na propia agonía. Quen así o faga, ese viviu a vida, esta vida, a vida preparatoria, pois a que é Definitiva, Verdadeira, Vida con maiúsculas, o doutorado delas, será a outra, a eterna.

Os pasotas son/somos uns desagradecidos: do Deus que nos fixo, que nos permitiu ser, pero tamén do herdo recibido. Non é mérito herdar moito, pero si, -como dicía a nosa Enriqueta Otero Blanco-, mellorar e transmitir. Quen se mellora a si mesmo, quen se púe con laboriosidade, ao próximo mellora, ao próximo púe, ao próximo corresponde e comunica nesta comunidade dos bens terreos. Ademais diso, desta socialización, está esa realidade da que somos administradores, simples administradores, e algún día renderemos contas "ante Dios y la Historia"; nosoutros si, nosoutros tamén, que é a mellor, se non a única, das verdades que dixo aquel Hermenegildo; si, aquel que se sentía Deus entrando e saíndo das igrexas baixo palio.

O noso entorno, este vendaval que nos acompaña en todo tempo e lugar, vainos dando, asemade, axudas e malleiras; aproveitémonos, pois, das axudas, e sobrepoñámonos ás malleiras. O importante é a forza de vontade que poñamos en ir superando as dificultades, os atrancos. "Cave ne cadas" (Ten coidado con caer, con recaer), lle recordaban ao César; ¡pois, nós, apliquémonos o conto, convertámolo en consigna permanente, propia!

-.-
Mirarse no espello, no propio.

-Desde que apagues o candil, mírate no espello.

-Madriña, non temos espello, e aínda que o tivésemos, coa luz apagada, que?

Nunca se me esquecerá, e así o transmito. Repetíamo a miúdo, pero só fixo falta que mo aclarase a primeira vez:

-Mira, neno, este consello vennos dun señor que era moi sabido, un tío de teu padriño, que era cura aquí en San Cibrao, frade do noso convento, que seica lle dicía isto mesmo cando durmía aquí, na casa, nesa cambariña de tras da lareira, onde agora botamos os feixes dos nabos... Explicaba que o noso interior, a nosa conducta, cando mellor se ve é a escuras, coa luz apagada, sen moscas que nos distraian. Engadía que hai dous exames: o de conciencia e mailo da formación desa mesma conciencia, que é o básico, o máis importante, porque se non educamos a nosa conciencia, coma quen educa a un neno, mal nos poderá educar a nós esa mesma conciencia. Sempre temos a curiosidade de coñecer ás persoas que se moven ao noso redor, pero, ¿que facemos para coñecernos a nós mesmos? Isto lógrase na cama, reflexionando, e despois, para o día seguinte, procede aplicar a menciña que nos parecese máis eficaz para as enfermidades detectadas. ¿Sabes que é tomar o pulso aos enfermos? Pois tamén existe o pulso dos nosos entenderes, do noso entendemento!

Grazas, madriña; grazas, padriño; e tamén ao señor Cura de Montecubeiro...; ¡agradecido de cantos me ensinaron a mirarme no meu espello, no interior! E grazas tamén a ti, Enriqueta, Enriqueta Otero, por ensinarme a ensinar o pouco que sei, que se moito fose tamén o faría! Nunca esquecerei aquela lección túa, que a repito por se o lector quere copiala: É moito e moi bo o que temos recibido; con iso, a nosa obriga é lembralo, perfeccionalo, e..., transmitilo!
-.-