Pingas de Orballo

Todo arde
Arde o ruído baixo corenta e algo graos de fervura. Todo queda en silencio. Mesmo as follas da algarabía asentan sobre a canícula desta tarde criminal. Arden os paxariños e vaise acabar o mundo. Sen bombas nucleares. Sen meteoritos. Vai chegar unha apocalipse climatolóxica na que o tempo será sempre o mesmo. Os termómetros deixarán de medir e o silencio empreñará máis silencio.
Arde a conciencia baixo a sensación de que non houbo ningún apaga fogos. Os que teñen a conciencia negra asubían mentres cantan e deixan que o baile de máscaras simulen unha calma que non teñen, que nunca terán. A súa apocalipse furgará na bondade dos débiles, dos covardes, dos submisos. Arde a súa tiranía mental para que, esta, abrase o recanto silencioso dos inocentes.
Arde Roma, arde Santiago, arde Ourense e arde o carallo. Arde o tempo que sempre é o mesmo. A terra súa pingas de cataclismo, de hecatombe, ó mesmo tempo que as súas almas en pena buscan o recuncho da culpa. Porque a todos nos pesa algo (ou bastante) o pecado, o desatino, a falta, a infracción. Por arder xa arde o silencio que empreñara con máis silencio.
Arden as mañás, arden as tardes, arden as horas e arden as almas. Aqueles que non teñen alma -que son uns cantos- xa son cinsa que semella ciscada pola impureza da súa existencia. Viviron porque lles tocou vivir, pero foron, son e serán espíritos que vagarán pola apocalipse climatolóxica entre berros de silencio e murmurios de ruído. Todo arde.

É hora de cambiar
En "Blade Runner" Rutger Hauer vía cousas que vostedes non crerían. Atacar naves en lapas máis alá de Orion. Viu raios C brillar na escuridade preto da Porta de Tannhäuser. Todos eses momentos perdéronse... no tempo... como bágoas na chuvia. É hora de morrer.
Mentres que eu vin como a impotencia, a incapacidade mental penetraba, furgaba pola canella da ansiedade, mesmo da fervura física. Vin cranios brillar na mañanciña moi cerca do Túnel da Felonía. Todos eses momentos perderanse... nos recantos da memoria... como ouleos baixo a lúa vella. É hora de cambiar.
Tralo o cambio aínda seguirán por moito tempo os recordos que bambearon coma estrelas fugaces pola galaxia espiral da Vía Láctea. Recordos que subiron e baixaron, correron e amoucaron sobre a estrutura física dunha almofada nocturna. Recordos que, na actualidade, vólvense esgarros, convértense en berros e, estes, si viaxan pola memoria dos tempos.
Todo cambio necesita, demanda, precisa dun tempo. Todo tempo pode correr ou voar, deterse ou non avanzar nunca. Todo tempo pode ser finito ou infinito; como a constelación de Orion, como a galaxia da Vía Láctea. Como a canella do meu espírito, da miña alma. Espírito que se quere rebelar, levantarse e que, quizais, non poida. Porque hai guerras nas que nin podo atacar con palabras ardendo nin con pingas de orballo encol das lembranzas do desexo. É hora de cambiar. Para morrer xa chegará o tempo.