Á beira do Camiño: Homenaxe á muller galega

Sobre todo ás labregas. Mulleres, case sempre esquecidas e marxinadas e ás que compre honrar e desagraviar polo secular esquecemento, abandono e falla de sensibilidade por parte do resto da sociedade galega que aínda hoxe queda algún borrallo nalgúns sectores do rural. O seu enorme labor, case sempre acompañado de dor e sufrimento e cheo de soidades e silencios, aínda nos lles foi recoñecido oficialmente.

O rural galego segue vivo grazas á entrega/amor das nosas bisavoas, avoas e as propias mais. Foron e seguen a ser o sector que máis vida aportou a Galicia ao través da súa longa e fermosa historia. Sen elas, a Galicia rural non existiría na actualidade. Elas a mantiveron e coidaron. Nos tempos difíciles da emigración exterior dos séculos XIX e XX e de hoxe en día. Souberon reflectilo estupendamente ben as nosas grandes poetas. Noutrora, a gran Rosalía de Padrón e neste momento a nosa tamén poeta da Terra (e unha das meirandes deste tempo) a lucense Marica Campo, nosa veciña do Val do Mao, do Incio.

O pasado día 15, a Asunción de María, no Temple (Pedrafita) na Festa das Neves e o pasado domingo, na Festa dos Maiores de Samos, celebráronse dúas sinxelas pero moi concorridas homenaxes na liña do recoñecemento e agradecemento ás mulleres labregas do rural. En ámbalas dúas xuntanzas, celebradas con Eucaristía, ao aire libre e debaixo das árbores, se escoitaron as fermosas loanzas tomadas da Sagrada Escritura (a Biblia) e o Evanxeo de Xesús, e dos meirandes poetas actuais (e de todos os tempos) en loanza da nosa muller galega, sinxela e humilde que se entregaron pola Humanidade.

Grupos musicais (Vento Mareiro – A Coruña -, María Castaña e A Quenlla –Lugo-) e varios poetas, en directo e con verbas dos grandes poetas que souberon cantar os valores e virtudes da muller galega, estiveron presentes nos prados de Connavia, á beira do nacemento do Navia e na fermosa carballeira de Teivilide (Samos) na XIX Festa de Convivencia cos Maiores que “O Noso Lar” artello para honrar ás 2.000 persoas maiores da Zona de Samos. “Labregas do amor”, foi o lema que se presentou para recoñecer o papel da muller galega no rural. Antes e agora.

María, a nai de Xesús e nosa, é a mellor imaxe da muller galega. Humilde, sinxela, labrega e da aldea. Fiel a Deus e ao pobo. E tamén, como a María do Evanxeo, sacrificada. E mesmo marxinada pola Igrexa. No colo das nosas mais e avoas chegamos á fe a maioría dos galegos e galegas. Aprendemos delas os grandes e eternos valores da fe, da sinxeleza, da humildade, da acollida, da sinceridade, da entrega aos pequenos, da carraxe e valentía á hora de coidar aos maiores e aos enfermos. Temos a obriga de recoñecérllelo publicamente. Polo que foron, son e aínda seguen a aportar á nosa Terra. Grazas a todas. Velaí a nosa sinxela homenaxe desde esta tribuna de Galicia/Dixital.