Reflexións do meu amigo Balbino acerca de...

O último cumio da OTAN
Coméntame o meu bo amigo Balbino que hai dúas maneiras de defenderse dun inimigo que ataca o teu país. A primeira é a que os antigos romanos resumiron na famosa cita que todos os militaristas do mundo repiten unha e outra vez, moitas veces sen saber quen a pronunciou, e que di aquilo de si vis pacem, para bellum, que poderiamos traducir como "se queres a paz, prepara a guerra". Esta sentenza, que moitos atribúen a Xulio César, provén realmente dun tratado do século IV titulado Epitoma rei militaris escrito por Publio Flavio Vegecio, un autor do que pouco sabemos e que recolleu nesta obra os usos e tácticas militares do exército romano. O que este suxeito, o tal Vegecio, quere dicir é que a mellor maneira de evitar que che ataquen é prepararche para calquera conflito contando para iso con armas e exércitos sempre listos para intervir. En fin, unha parvada -como diría a xente de Podemos ou dona Yolanda Díaz- defendida por un moinante que non coñecen nin na súa casa á hora de comer.
O outro método para defenderse de maneira efectiva de calquera agresor, e que Balbino sostén que é o máis efectivo, é o de contar cun numeroso grupo de xente que se lave só cada dous meses e que teña o pelo moi longo. En caso de agresión, este grupo debe presentarse armado coas súas guitarras perante o inimigo para cantar o Cumbayá, o cal adoita ser máis que suficiente para afastar aos malvados, que se non foxen dos berros, seguramente o farán espantados do cheirume. Mais pode ocorrer que haxa inimigos tan teimudos que non lles baste co Cumbayá. Nese caso os nosos valentes cantareiros deben pasar a maiores e entoar o "non, non, non nos moverán...", o cal é xa a arma definitiva que pode afastar ata aos guerreiros de Atila ou Gengis Khan.
Ben, pois ocorre que os dirixentes ucraínos que declararon a independencia da súa terra en 1991, tralo colapso da Unión Soviética, eran firmes partidarios deste segundo método. Esta postura levounos a asinar un tratado coa Federación Rusa en 1997 polo que os amables veciños de Ucraína comprometíanse a respectar as fronteiras e a integridade do país a cambio de que entregasen as armas nucleares instaladas no seu territorio, cousa que os gobernantes de Kiev fixeron con toda confianza. Desgraciadamente, vinte anos despois chegou o señor Putin e decidiu ocupar Crimea porque gustáballe o sitio para ir veranear. E como Crimea é pouca cousa, no ano 2022 Putin decidiu que mellor ocupaba todo o país xa que as cousas non se deben deixar a medias. Porque disque o presidente de Rusia pensa que os tratados internacionais non son máis que papel mollado. Mais esta traxedia só puido ocorrer porque a última hora os ucraínos non se atreveron a sacar toda a súa artillería entoando con flores no pelo o "non, non, non nos moverán" diante dos tanques rusos.
No recente cumio da OTAN o noso país foi o único que plantou cara aos militaristas que seguen pensando aquilo de si vis pacem para bellum. O noso presidente interrompeu o domingo a programación de Televisión Española para anunciar ante un nutrido auditorio no que había unha xornalista que o secretario xeral da OTAN aceptaba que España gastase en defensa só o 2,1 por cento do PIB cando o resto pensaba comprometerse a gastar o 5 por cento. Aínda que se se le con atención a carta do holandés a verdade é que non di iso exactamente, pero a quen lle importa? Como din os italianos, se non è vero, é ben trovato (se non é certo, está ben traído).
Tres días máis tarde o noso presidente, illado fronte a todos (xa se sabe que é mellor estar só que mal acompañado) asinou o acordo polo que "os aliados sen excepción" comprométense a gastar en defensa o 5 por cento do seu PIB para logo saír en rolda de prensa afirmando que, como na resolución non se di que esta obrigue a "todos os aliados", pois España seguirá co seu plan de investir o 2,1 por cento. Aínda que neste punto Balbino non coincide totalmente co noso amado líder pois o meu amigo pensa que a frase "os aliados sen excepción" significa xustamente "todos", pero que diaños sabe Balbino de filoloxía? É certo que España asinou a través do seu presidente o citado pacto pero, como diría un poeta, as palabras lévaas o vento.
Mais como Balbino sempre seguiu o exemplo do noso presidente, el proponse actuar do mesmo xeito cun club ao que pertence, unha asociación que dispón de instalacións para a práctica do deporte. Non é algo tan importante como a OTAN pero tamén é un club. E parece ser que hai unha semana os membros desta asociación decidiron subir as cotas para "os socios sen excepción", pasando de 60 a 100 euros ao mes. Pero como o acordo non recolle que esta cota obrigue a "todos", Balbino decidiu unilateralmente que para el a cota quedará en 30 euriños, que con iso é máis que suficiente porque el non usa as instalacións, soamente está apuntado para ver se algún día decídese a facer algo de exercicio. E se o resto da xente protéstalle e ameaza con expulsalo, o meu amigo xa desempoou a guitarra dos seus tempos na Tuna de Dereito para enfrontarse a eles cantando aquilo de "non, non, non me moverán...".