Nas mestras, á sombra
Estou ben. Estou de marabilla. Estou na gloria. Estou sentado ante un dos carballos vellos das Mestras. Á sombra. Como Deus. Á dereita, o río Sor. Enfronte, o río Arnoia. E se miro de esguello cara á dereita, a desembocadura daquel neste, do Sor no Arnoia. Por riba de min, a ramaxe inmensa do carballo. E o canto dalgún paxaro. Antigamente sabía dicir a cal lle correspondía. Agora xa temo meter os pés polas mangas. Tamén é verdade que xa non hai os paxaros que había. Antes estaba todo o día no monte e convivía con eles.
Arestora só convivo coas pombas das terrazas das cafetarías.
Porén, sigo nas Mestras, á sombra. Escoitando o ruxerruxe dos ríos. Máis ben o do Arnoia. Xusto onde estou é precisamente por onde o Sor non mete ruído ningún. Pasa calmo entre a Ansuíña e as Mestras. Pasa baixo as sombras dos amieiros e de aí que a ese recanto lle chamen A Frieira. A ramaxe non deixa penetrar ningún raio e a auga está fría de carallo.
Case pego un brinco ante o tanxido das campás da igrexa de Baños de Molgas. E iso que presumo de estar acostumado a elas. Como para non estar... vivía a metro e pico da igrexa. Dos tanxidos das campás, a maioría das veces, nin me decataba. O reloxo acaba de anunciar as cinco en punto da tarde. Co toque das campás, o paxaro deixou de cantar e liscou.
Eu sigo coas costas apoiadas no carballo vello. Á sombra. Como no sétimo ceo. E cos pensamentos bailando un tango sobre as toxeiras da Parrumeira. Ou sobre os codesos de Disoutrolado. Non obstante, non queda outra que erguer e marchar desta terraza da Valenzá, onde estiven á sombra. Pero non é igual que a das Mestras. Vaiche boa!
