Hai uns días morreu un amigo. Era unha morte anunciada dende hai meses. Sabemos que ten que pasar pero aínda así sufrimos cando sucede, porque sempre agardamos o milagre que non se vai producir.
A humanidade ten unha incapacidade para ser feliz; non pode esquecer que a morte como espada de Damocles pende sobre a nosa cabeza. Coñecemos a nosa finitude, sabémonos mortais e iso doe tanto que non nos queda outra que evadirnos e esquecer esa sentencia que nos acompaña polo simple feito de nacer.
Neste caso, morreunos mentres o seu amigo da alma e eu o acompañábamos, téndolle conta das man e dos pés. Falando do que a el lle gustaba e compartindo momentos de emoción. El dixo que igual andaba polas Azores que tanto lle gustaron... De pronto, cambiou a respiración e asistimos á súa morte, mirándoo. Foise, e nós quedamos convertidos en espectadores aos que de pronto a emoción non lles permitía facer nada máis alá de mollar a cara con bágoas. É tremendo asistir ao final dunha vida aínda que polo medio metas a conversa sobre o que el amaba e ti adoras. Terei que confesarlle a un ser de transcendencia que a imaxe del collendo as miñas mans estaba alí naquel instante, mentres cambiaba de repente a respiración do meu amigo e quedaba inmóbil. Ben notei que as súas mans non recuperaban a cor cando as apertaba, pero non quixen crelo e seguín falando e escoitando, dialogando sobre seres que van máis alá, superando os límites.
Pois ben, o noso amigo non quería acto relixioso. Daquela hai que crear un ritual civil porque a morte nos excede, fai que os días cambien de cor e que o mundo se revolva. Tamén é certo que podemos actuar doutra maneira, facendo que non nos damos conta pero miña avoa dicía: "non somos cans" e a min a frase pésame a pesar de que tamén os cans me inspiran afecto,a pesar de que cando eramos pequenas faciamos rituais para enterrar os paxariños. Os antigos eran nómades, ían dun lugar a outro e cando volvían, ás veces atopaban "o cranio de papá" tirado no medio daquel campo recoñecible e... emocionábanse.
Que facer? Despedímolo no tanatorio ao longo do día, saudándonos e lembrándoo. Pero cando remataba o tempo, cando había que finalizar, acordámonos que nós temos un poeta de cabeceira. Non todos o teñen, pero nós si e por iso lemos os seus versos coma un arrolo. Decidimos rematar arrolando ao noso amigo coas verbas que el tanto quixo de Avilés de Taramancos, o poeta que rexentou unha taberna, que foi templo do saber e da amizade. Manolo botou de menos a Avilés dende o día que se foi ata onte mesmo en que el tamén marchou a durmir fóra (como di Alonso Montero). Os versos acompañarano no tránsito ao alén, onde atopará aos vellos amigos, a todos os que perdeu ao longo do tempo, agardándoo. Sabemos que estará en boas mans...
Lemos xustamente a poesía que Avilés escribiu para irse, a de Última fuxida a Harar, a biblia da despedida. E facémolo, agardando que nese mundo non haxa inxustiza, para que poidan descansar en paz, sen máis loitas.
ANTÍFONA
Sentir así a terra sobre o corpo
é vivir permanente nas raíces,
sentir a relva, as flores ventureiras,
o paxaro aniñar, sentir o tempo
quedo xa para sempre no infinito
mentres fluen as fontes e coallan
os seixos en diamante florecido.
Sentir a terra sobre o corpo nu
fresca de semear, sentir a rella
abrir o sulco, e ver a sementeira
desde o fondo do amor. A eternidade
só asi tería a dimensión perfecta.
