Pingas de Orballo

Medir ás présas
Cheguei canso de non andar case nada. Ó mellor foi precisamente por vir avagariño. Cando ando amodiño cánsome moito. Se corro durante días tamén me canso. Non son un heroe. Entón, mellor un termo medio. O que ocorre é que ás veces non consigo medir ben as présas. Unhas veces adoito chegar con tanta antelación a onde vaia que... Que menos mal que sempre traio comigo un libro e aproveito a espera. Outras veces chego xusto de tempo ou mesmo pasando uns minutos. Poucos.
Poucos, porque son máis ben de chegar con moita antelación. Nos cines de Madrid, tanto os acomodadores como as vendedoras das entradas, xa me coñecían todos. Eu chamaba a atención. A causa precisamente de chegar con media hora ou máis de antelación ó correspondente pase da película. Collía o libro e, como prefiro ler paseando en vez de sentado, gastaba as baldosas dos vestíbulos con tanta ida e volta. A estampa era para chamar a atención. Realmente, cando saía a algún lugar con tanta antelación era porque xa estaba máis que aburrido na pensión.
Cando vexo que o tempo se me bota encima, é aí cando acelero o paso de tal forma que non me estraña que alguén me chame o rápido de Bouzas. Porén, xa digo, non é desta forma cando máis canso. Canso ó andar amodiño. Agora mesmo, como vin amodiño, cheguei canso.
Esta canseira tamén se debe un pouco á nugalla. Todo hai que dicilo. O tempo climatolóxico tampouco axuda. O aburrimento tamén bota para atrás as ansias. E todo mesturado é como unha potaxe de folganza, de galbana, de canseira.

Con rumbo ó exilio
Como se está poñendo o panorama político! Tanto o español coma o mundial. Tanto é así que non vou esperar a que me manden ó desterro ou a algún lugar peor. Voume exiliar eu mesmo. Sen falta.
Marcho correndo, definitivamente, ó faiado para descolgar o traxe de astronauta. Souben desde hai tempo que tiña que gardalo e telo en boas condicións. Non son político nin me gusta a política, pero hai cousas que se ven vir.
Como vía vir a historia, tamén hai tempo que lle roubara un mísil ós ianquis cando, por un casual, pasaron por Baños de Molgas. Co fouciño pincháralles as rodas dun dos camións do convoi e, mentres foron buscar outro, eu, peza a peza, roubeilles o mísil. Para que despois digan que os ianquis son listos, que son a máxima potencia en armamento. E un paspán labrego fódelles un mísil.
Escondino entre unhas toxeiras de Sudalomba e, agora, nun amén, xa o teño listo e disposto para que saia coma un foguete, coma os que se botan na procesión de san Salvador. Cun sedeño átome ó proxectil. Malo será que ó alcanzar certa altura ou segundos antes de que estrale o mísil, non sexa capaz de desatarme para flotar polo espazo sideral.
Nin realizo a conta atrás nin rabo de gaitas. Disparo o mísil e despídome da vila, do país, da Terra ó mesmo tempo que berro, que bramo: "agora bicádeme no cu que teño paxariños", como me dicía miña nai cando corría detrás dela. Desde as alturas, a Terra é bonita e a política podre.