Para un lume novo

Non sei como pero o raio do tempo (dito no seu sentido fugaz e non como repulsa ou reproche) tróuxonos a un novo solsticio no que agroma o verán. Tempo de lecer pero tamén de catarse para ser mellores. Tempo logo de autoavaliarse para tecer aprendizaxes co fío dos erros e coller folgos para andar.

No lume novo retornamos a nós mesmos para proxectar no espello da alma unha versión mellor. Non nos teñamos medo, non nos condenemos porque non hai alma sen mácula. Fallamos porque somos libres e vivimos na nosa esencia: un lume que nos define e acolle a quen con nós camiña. Un lume que nos aquece os erros para cociñar aprendizaxes. Un lume de afouteza que aluma unha vida nova na que xa danzan amores e ledicias.