Cando eu era neno, meus pais non me deixaban ir aos enterros porque dicían que iso era para maiores, incluso cando morreu María Antoña de Rato, madriña de meu pai, dixéronme que ían eles a igrexa para despedila, porque da igrexa iría directamente ao ceo e a min deixáronme con meu avó paterno, Domingo de Río, que fomos pastar as vacas ás Codeseiras. A finca das Codeseiras está moito mais alta que a igrexa e eu non facía mais que mirar cara abaixo, polo que me preguntou meu avó que era o que miraba con tanta ansia e eu contesteille que quería ollala cando subira ao ceo. Moveu a cabeza dúas veces, de esquerda a dereita e de dereita a esquerda, pero non dixo nada.
O gran poeta galego Uxío Novoneyra tamén me dixo, no barrio bilbaíno de Masustegi (fundado e poboado por galegos), que cando somos novos vemos a morte desde moi lonxe e pensamos que só morre a xente mais
vella porque xa ten moitos anos, pero que a partir dos cincuenta xa empezamos ollar os anuncios fúnebres, ou obituarios, para saber quen nos vai deixando e poder honralos nesa última viaxe. Sen embargo, cando faleceu o neno Pedro Calvo Fanego, a quen todos e todas chamabamos Pedriño, ou Pedrito de Tabaco, cando eu aínda non tiña dez anos, pedinlles permiso a meus pais para ir con eles darlle a despedida, porque era meu amigo e compañeiro de escola.
Deixáronme ir e chamoume moito a atención ver aquela caixiña tan branca, que segundo meu pai era porque ía sen pecado a onde estaban os anxos.
Era fillo de Ánxel de Tabaco das Reixas e de Oliva de Lameiro de Ferreiros, da parroquia de Santa Cruz, e naceu nos Vilares o 7 de xullo 1953. A pesar de ser un neno de curta idade, a súa aparencia e formalidade era a dun home feito e dereito. Lembro que tiña un cabaliño de madeira que se balanceaba e co que xa temos xogado os dous cando viña coas vacas con seu pai para A Revolteira, que estaba o lado das nosas Codeseiras pero el non podía xogar cos demais nenos ao fútbol, á billarda e outros tipos de xogos, nin baixar pola costa da Conchada cara o rio Lavadoiro nas bicicletas de madeira que facíamos nosoutros, porque requirían un esforzo físico que el non podía facer debido a súa enfermidade. Coa seriedade e naturalidade dunha persoa maior e coas súas mans metidas case sempre nos petos do seu pantalón longo, suxeitado por uns tirantes de goma, ollaba como xogabamos os demais sen mostrar a mais mínima envexa nin tristeza. Era consciente de que non debía xogar e xa lle valía.
O mestre tíñalle moito aprecio, porque era un rapaz moi aplicado e moi intelixente. A min dábame a impresión que mentres ollaba como xogábamos os demais, el estaba pensando nalgún problema ou lección que tiña pendente, pois a el preocupáballe mais a escola e o saber que os xogos. Estaba moi adiantado con respecto á súa idade, xa que tiña moito interese en aprender e incluso lle axudaba ao mestre ensinándolles as letras e os números a outros nenos que sabían menos que el aínda que tiveran mais anos, porque o mestre non daba atendido a tantos alumnos.
Hoxe, moitos veciños e veciñas dos Vilares non saben nin que existiu e sempre me sentín moralmente obrigado en dalo a coñecer e facerlle un sinxelo recordo a este amigo da infancia que estivo sempre na miña lembranza, polo que lle pedín esa foto que acompaño á súa única irmá Mercedes, que tampouco o coñeceu, porque naceu dous anos despois do seu pasamento, e grazas a ela souben a data de nacemento e que o fatídico 12 de marzo de 1961 deixounos para sempre, cando aínda non cumprira os oito anos de idade, porque seica o seu gran corazón xa non cabía fisicamente na súa pequena caixa torácica. Era todo corazón!
