Os nenos da pobreza
Dous millóns e medio de nenos viven na pobreza. En España. Non digo en África nin na Cochinchina; digo en España. E oito de cada dez nin poderán comer unha vez ó día durante a época estival. É dicir, cando hai máis dispendio na sociedade: polas vacacións, polas foliadas, polo ocio, polo divertimento e, máis sangrante aínda, polas festas gastronómicas. Oito de cada dez mirarán para a comida, mirarán como come a xente nesas enchentes e, a eles, iráselles a vida.
Os nenos. Os máis vulnerables. Nas guerras. Na miseria. Nos desprazamentos ou traslados bélicos. Na inmigración. Nunha sociedade que os castiga con abusos, con malos tratos, con separacións e divorcios... Son danos colaterais nas disputas conxugais, nas xenreiras familiares, nas vinganzas eternas.
Agora mesmo, as comunidades autónomas andan ás regueifas, ás pelexas, a partir as peras polas distribucións ou reparticións dos nenos inmigrantes. Trátanse coma vultos que se levan de aquí para alá, coma coellos engaiolados dunha granxa a outra. Mírase antes a comenencia política que a propia saúde dos nenos, que a propia infancia. E a infancia non debería ter fronteiras. Nin cotas. Nin reparticións. Nin tan sequera reunións ou plenos ou reais decretos ou leis. E moito menos discursos finxidos, nin promesas rotas, nin feitos imposibles.
As comunidades, os países, os concellos, as vilas deberían ser coma Xesucristo: deixade que os nenos se acheguen a min. En vez de tratalos coma escudos, coma obxectos, coma escusas deberiámolos traer en andas, na palma da man. Como se adoita dicir: son o futuro. Moitos non chegarán ó día de mañá. Pola desleixo, polo abandono e pola ambición dos adultos.
Permiso ó tempo
Doulle permiso ó tempo para que pase. Parece mentira, pero, ás veces, aínda que non se deteña, si se detén. Non pasa nunca. E cando non pasa notas como a úlcera se ensancha, se abre. Tamén é verdade que outras veces non hai quen o deteña. O tempo é raro de carallo; é o mesmo pero non pasa ou voa. Moi raro.
Estou aquí, nunha terraza, facendo tempo para que me poñan o café e para falar un chisco do tempo, dese lento, cachazudo ou do veloz, lixeiro; da súa rareza. Facendo tempo e non podo perder o tempo. Un pouco galimatías, pero real coma o propio tempo. Entre sorbo e trago non perdo o tempo: escribo e deixo que o pensamento busque momentos que se poidan contar, que poidan matar o tempo.
Non sei quen me dixo hoxe que levaba uns días bastante prexudicado. Seguro que aí o tempo tamén ten moito que ver. Polo tempo flúen, discorren pensamentos sobre a saúde física e mental. O tempo dá para pensar nos pros e nos contras. Algunhas persoas, certo, non pensan en nada. Como moito, nos biosbardos.
Sigo aquí, dándolle permiso ó tempo para que pase. Segue máis parado que un sapoconcho indeciso, que xa é dicir. Empurro nel, no tempo, pero non hai maneira a que pase, por moito que transcorreran xa uns dez minutos. Repito: hai moitas formas de velo pasar. Mesmo de contalo. Cando corre, intento detelo, frealo. Agora mesmo doulle permiso para que pase. Sen correr. Que igual se acelera de máis e a vida hai que vivila con calma, con harmonía.
