Entre o chedeiro e o pinallo
Se te pica un alacrán busca cura e sancristán, que mañá te enterrarán. A min picoume un toxo arnal e aínda o teño metido nun dedo. Teño outro máis no peito. Pero este era dun toxo verde.
Son O Alustro. Chámanme así porque seica sempre brillei moito. En todo. Ata en facer ruído. Por iso estou asombrado de que non me chamasen O Trono. Ó mellor foi porque xa había un veciño ó que lle chamaban así.
Na mesma aldea ou vila é case ou sen case imposible que os alcumes se repitan.
En realidade chámome Rogelio Betán Betún. E non son de risa os apelidos. Nacín nun carro das vacas que tiñamos na palleira. Así de claro e de labrego. Miña nai, a Aurelia, fora pillar un mangado de herba seca para darlla ós dous chatos que naquel momento tiñamos no pesebre. Ó pouco de empezar a ripar da herba, notou que pingaba polas patas abaixo. "Aí vén", dixo toda calmosa.
Escrutou a palleira buscando un lugar cómodo onde parirme. Vendo que nin tempo tiña de formar unha cama de herba seca, sentou o cu no oco que hai entre o chedeiro e o pinallo do carro e, nun amén, cuspiume de entre as súas pernas. Disque me colleu no aire, a pouquiños centímetros do chan. Tamén seica berrei xa antes de darme o correspondente azoute. Seguro que chorei ante o medo de esnafrarme no chan.
Máis adiante, miña nai sempre me dixo que chegara como un feixe cheo de luz. E foi ela mesma quen empezou a chamarme O Alustro. Polo brillo que me viu e pola rapidez con que nacín. Miña nai era lista de raio.
Peito ás alertas climatolóxicas
Botaba para atrás. A calor. Ó saír polo portal do edificio. Pero, eu, medo ningún!: pés para que vos quero. Iso si, calei, encasquetei a gorra branca na cabeza. Branca. A cor negra din que atrae o sol, a calor. Non creo; o sol é o mesmo. Na cor negra si se notará máis. A verdade é que non sei. Para que carallo me meto en camisa de once varas.
Chégame meter a que traio; creo que é talle L. E se non é a L, que máis dá. O caso está en que saín baixo unha canícula de infinidade de raios solares. Máis ou menos.
Non tardei en suar. Pés, vós seguide ó voso. E seguiron. Con dirección ó atallo, que, hoxe, por fin, andaban a limpalo pola mañá. Ata un dos paisanos que andaba na faena me dixo que, agora, xa se podía andar. Tamén xa era hora, foi a miña resposta. Tal atallo tiña tal broza por ambos os dous lados que, cando me cruzaba con algún veciño, tiñamos que medirnos para pasar sen petar coas herbas. Claro que estas limpezas chegan sempre a destempo. Rozaron agora a broza cando xa estaba agostando. A limpadura tivo que ser tres ou catro semanas antes.
A estampa que teño agora mesmo é simpática: a manga esquerda da camisa arremangada e a dereita estirada de todo. Por que? Para que a suor da pel do brazo dereito non se me pegue ó papel. Como se ve, estou escribindo e ó apoiar o brazo no caderno... é complicado correr a liña. Estou á sombra pero súo a caldeiros, a canados.
Queda o camiño de volta, que volverá ser baixo a canícula. En media hora pouco ou nada puido refrescar. Mais xa sabedes de min: heroe onde os haxa. Ou botándolle peito ás alertas climatolóxicas.
