Á beira do camiño: Pobo agradecido

Falo de Galiza. Da nosa Terra. Do noso Pobo. Dunha verba (“pobo”) que está a ser mal utilizada. Incluso, demasiadas veces, chega a ser manipulada. Para algúns odiada ou polo menos con cheiro a fobia. Sobre todo desde o absorbente e mesmo manipulador centralismo. Cómpre recuperala! Como outras moitas do noso fermoso idioma galego. Para recordar, velaí unha simple definición de calquera dicionario, medianamente elaborado. Pobo é “unha colectividade humana, unida por unha tradición, lingua, cultura e historia común”. Outras acepcións: Nación, Xente corrente. Aldea, pobo pequeno” Así de clara. Que ben soan as verbas xente/corrente, pobo/pequeno. Teñen olor, color e mesmo sabor a Evanxeo.

O Pobo galego entra, con todos os dereitos e deberes, na definición que tamén abarca o termo nación, pero non é ese o tema deste día... O que si é, e quero reafirmalo, con consciencia e en conciencia, que este bo, sinxelo e ben asentado pobo galego posúe unha fermosa e rica cultura e tradición cristiá. E non só cre nelas senón que as vive a fondo e ademais as celebra con solemnidade, fidelidade e mesmo con moita alegría e felicidade!

Abonda con lembrar a cantidade de festas (as de sempre e as postas de moda, hoxe en día) e as organizadas para honrar e agradecer a entidades, grupos e persoas individuais que fixeron algo normal “ben feito” ou tamén algo extraordinario polo (a favor) do seu Pobo. Foron (e seguen a ser) moitos os bos e xenerosos, a Deus grazas.

As vilas de Mondoñedo e Vilalba veñen de honrar e homenaxear (a semana pasada) ao arcebispo de Madrid, Monseñor Rouco Varela, con motivo das súas Vodas de Ouro de crego, que quixo compartir cos seus veciños. Feito que aplaudimos! Estou a favor destes actos comunitarios e populares. Mostran cariño e agradecemento. Son signo de vida. E a vida hai que celebrala...para agradecela!

Tamén, por todo o ámbito galego,veñen sendo normais as homenaxes aos curas polo seu labor espiritual e humano e, sobre todo, pola súa entrega xenerosa cara as persoas máis necesitadas. Sobre todo no rural. Foron dos poucos que se quedaron para acompañalos á hora da desfeita. Saber recoñecer isto indica sensibilidade por parte dos galegos e galegas. Sexan ou non cristiáns. Polo que a min toca (xa que tamén vivín iso en primeira persoa) agradezo estes feitos no meu nome e no dos meus compañeiros. Na nosa diocese de Lugo veñen de se celebrar moitas e sonadas homenaxes a cregos nestes últimos tempos. Clara manifestación da grandeza e valores humanos das persoas do “noso maltratado pobo galego”, abondoso en detalles ao través da súa historia.