Tres Avemarías por este galimatías
Unha ladaíña. Unha pregaria. Un réquiem. Un rosario diario. Unha novena á virxe dos Milagres. Un responso. Unha oración. Unha misa. Un ora pro nobis. Un rogo. Un requiescat in pace. Un calvario. Unha crucifixión. Unha resurrección. Agora cada quen que rece tres avemarías por este galimatías católico, relixioso, divino, celestial.
Unha aixada. Un fouciño. Un sacho. Unha gadaña. Unha peta. Unha fouce. Unha reata. Un sedeño. Un carro. Unha fouce gata. Unha fouce da seitura. Un arado de pau. Un arado de ferro ou mosquito. Unha vertedera ou veso. Un estadullo. Uns ladrais. Agora cada quen que intente vivir desta miseria labrega, campesiña, rural, minifundista, agrícola.
Un balón. Un xogador ou xogadora. Unha portería. Un árbitro ou árbitra. Un campo de fútbol. Un chifro. Un penalti. Unha falta. Un adestrador ou adestradora. Un córner. Un gol. Unhas bancadas. Un primeiro tempo. Un descanso. Un segundo tempo. Un equipo. Unha afección. Agora cada quen que se esgorxe, que brame, que vocifere polas súas cores, equipos, cidades.
Un can. Un lobo. Un burro. Unha ovella. Unha vaca. Un xabaril. Unha galiña ou pita. Un porco ou marrán. Unha toupeira. Un teixugo. Un boi. Un macho. Unha besta. Agora cada quen que mesture estas criaturas nun cortello, nunha corte, nun cubil.
Un lapis. Un caderno. Un bolígrafo. Unha pluma. Un pizarrín ou lapis de lousa. Unha pizarra ou encerado. Un libro. Unha materia. Unha aula. Un poema. Un conto. Un verso. Un parágrafo. Agora cada quen que escriba a aventura da súa vida e que versifique os sentimentos das súas entrañas.
O móbil
Unha muller con gafas está mirando o móbil. Un neno co pelo algo rizado está xogando co móbil. Un home cun xesto atravesado está escribindo no móbil. Unha nena con pantalón claro escoita música polo móbil. Un home feito e dereito que presume de oficinista fala polo móbil. Nunha mesa na que están catro amigos tomando algo, dous teñen os móbiles nas mans e os outros dous sobre a propia mesa. De cando en vez tamén manipulan neles. Unha señora, xa maior, esborranchada, sorrí con vergonza ante un vídeo que ve no móbil.
O móbil. O obxecto imprescindible hoxe en día. Para ben e para mal. Hoxe, sen móbil, xa non sabemos vivir. Acabamos de comprobalo no apagamento: a xente, en vez de queixarse da falta de luz ou dos produtos culinarios que se escarallarían nas neveiras e conxeladores, botaban as mans á cabeza porque non funcionaban nin os móbiles. Hoxe, o uso do móbil é coma o respirar. Se non respiramos, afogamos. Se non temos o móbil, morremos de ansiedade.
Eu mesmo uso o móbil. Agora mesmo. Para buscar algunha palabra no dicionario da RAG. Polas noites, para enredar co trivial ou con algún outro xogo cultural, mesmo para facer encrucillados co fillo nos descansos dos partidos de fútbol. Incluso ó saír de can éme imprescindible o móbil: para a música, para abrir o Spotify e poñer os 12.408 temas musicais, entre bandas sonoras e cancións, dunha lista que creei.
O móbil é esa axenda de antano. Os móbiles son os berros da infancia, de cando había que chamar polos amigos e veciños a berros. O móbil é o mapa de estradas de tempos pretéritos. O móbil é ese aparato que latexa ó mesmo ritmo do noso corazón.
